Recensie 'Train to Busan'

Het zombiegenre dendert voort… letterlijk zelfs in Train to Busan. Wie de op elkaar stapelende zombies in de trailer al heeft gezien, zal denken aan World War Z. Maar Train to Busan is allesbehalve een rip-off (voor zover dat mogelijk is met zombiefilms) en regisseur Sang-ho Yeon weet zijn film van A tot eindstation spannend te houden.

Zombietrein

Iedereen die Train to Busan ziet, weet wat er komen gaat: de zombieapocalyps. Maar we moeten nog even geduld hebben. Eerst maken we kennis met Seok-woo, een gescheiden fondsbeheerder die te veel tijd besteedt aan zijn werk en te weinig aan zijn jonge dochter Soo-an. Zij wil als verjaardagscadeau slechts haar moeder bezoeken en daarom stappen ze de volgende dag op de hogesnelheidstrein. Vlak voor vertrek strompelt een vrouw met vreemde verwondingen nog net ongezien naar binnen en het duurt niet lang voordat de trein overspoeld wordt door zombies. Hetzelfde geldt inmiddels ook voor heel Zuid-Korea. Het is nog maar de vraag of Seok-woo en de overlevenden Busan ooit zullen bereiken.

Alle remmen los

Wie huiverig is voor World War Z-achtige taferelen, geen zorgen, want Sang-ho Yeon legt liever de nadruk op kleinschaligere actiescènes waar mensen van vlees en bloed voor nodig zijn. Meer make-up, minder wazige CGI. Hij bouwt de spanning langzaam op, maar zodra de vlugge zombies de trein overspoelen, gaat de film in overdrive met slechts enkele kostbare rustmomenten. Vooral toiletruimtes en uiteindes van wagons zijn snel de enige oases van rust. Yeon maakt ook creatief gebruik van de trein en geeft elke actiescène een unieke flair. Het ene moment gaat de film in Shaun of the Dead-modus en worden de vertrouwde knuppels ingezet en het andere kruipen we via bagageruimtes langs zombies die in het donker niets zien.

Prettig gestoord

Train to Busan is echter ook een vreemd geval, zo'n buitensporige film die tegen alle ratio in toch boeiend blijft. Het verhaal kan snel springen tussen subtiliteit en eye-rolling melodrama. De groeiende band tussen vader en dochter is mooi om te zien (mede dankzij overtuigend spel van Yoo Gong en Soo-an Kim), maar bij andere personages zie je meteen bekende archetypes, zoals de wandelende spierbundel met zijn zwangere vrouw, de sporter en de cheerleader, de mompelende zwerver. En toch leef je met ze mee. Het script is ook niet bepaald subtiel en tegen het einde zal de hysterie sommigen te veel worden. En toch zijn er mooie momenten die raak zijn.

Eerste klas, tweede klas

Ook interessant is de onderliggende boodschap over klassenstrijd. Zakenman Yong-suk symboliseert de egoïstische CEO's en is ook degene die het conflict aanwakkert tussen de overlevenden. Hij speelt in op de angst van anderen om ze te overtuigen dat Seok-woo en anderen door zombies geïnfecteerd zijn. De waanzinnige gezichtsuitdrukkingen van de groep lijken op die van de zombies om te tonen dat mensen net zo gevaarlijk kunnen zijn als zombies, een bekend thema in zombieland. De alsmaar terugkerende boodschap is dat overleven alleen mogelijk is als je elkaar vertrouwt en samenwerkt.

De film zal waarschijnlijk een polariserend effect hebben. De een zal denken dat Train to Busan het spoor (letterlijk) bijster is, de ander zal de charme van de all-in-aanpak wel waarderen. Vernieuwend is de film misschien niet, maar toch blijf je continu nieuwsgierig waar deze intense reis zal eindigen…