Recensie 'Blue Ruin'

We volgen Dwight op zijn wraakmissie, tot het bittere einde. Maar omdat hij geen echte killer is, gaat er al snel veel mis. Dat is niet bedoeld om te lachen, maar maakt dat we als kijker geen idee hebben wat we kunnen verwachten. Het levert een uiterst effectieve thriller op.

Vanaf het begin van Blue Ruin is duidelijk dat Dwight (Macon Blair) niet aan het normale leven deelneemt. De camera glijdt tijdens de beginbeelden door een doorsnee huis, over afstandsbedieningen en gezelschapsspellen naar de badkamer, waar de man in wiens innige gezelschap we deze film zullen doorbrengen in bad zit. Maar als een sleutel in de voordeur wordt gestoken en een moeder met haar kinderen binnenkomt vlucht Dwight door het badkamerraam naar buiten.

Uit op wraak

Even later zien we een boulevard aan het strand, waar op een mooie avond lachende gezinnen zich vermaken tussen kermisattracties en eetkraampjes. Dwight treffen we met zijn groezelige baard en zijn armoedige kleren aan bij een verroeste auto. De versleten zittingen zijn tevens zijn slaapplek. 's Ochtends tikt een agent op zijn autoraam om hem te wekken. Ze neemt hem mee naar het bureau en vertelt hem het nieuws, zodat hij het niet in de krant hoeft te lezen: het is vreselijk wat die man heeft gedaan, maar toch wordt hij vrijgelaten. Zonder dat we op dat moment weten wie wordt vrijgelaten en wat hij heeft gedaan, wordt al snel duidelijk dat Dwight uit is op wraak en dat deze man zijn doelwit is.

Sullige hoofdpersoon

Blue Ruin is een volledig plotgedreven film. Vrijwel alles wat de kijker te zien krijgt is bedoeld om de plot een stap verder te helpen. Die efficiëntie zorgt ervoor dat dit een film is die nergens verslapt. Regisseur Jeremy Saulnier (die ook het scenario schreef en het camerawerk deed) houdt daarbij strikt vast aan het perspectief van Dwight. Aangezien het ons aan verdere informatie ontbreekt, is wat Dwight overkomt ook wat ons als kijker overkomt. We zijn overgeleverd aan deze wat sullige hoofdpersoon, die zich tijdens zijn wraakmissie al snel in de nesten werkt.

Die onhandigheid maakt het eenvoudiger om je als kijker met Dwight te identificeren. Dit is geen ijskoude killer, maar een doodnormale jongen. Het houdt ook de spanning vast, omdat je weet dat Dwight op elk moment een fout kan maken. Ook al heeft hij die ongewapende man onder schot, toch houden we ons hart vast. Met Blue Ruin heeft Jeremy Saulnier een vaardig gemaakte genrefilm afgeleverd die niet probeert te vernieuwen, maar heel effectief doet wat een thriller moet doen: spanning opbouwen. De momenten van zwarte humor die in de film zitten leiden daar niet van af. Dwights onbeholpenheid wordt amper uitgebuit voor komisch effect. Dit is geen schlemiel om wie we met leedvermaak kunnen lachen als hij verzeild raakt in louche zaken die hem boven het hoofd stijgen, zoals Jerry in Fargo (of Lester in de nieuwe Fargo). Dwight is gedreven om te doen wat hij nodig acht en de film neemt die gedrevenheid serieus. Tot het bittere einde, als we zijn perspectief heel even loslaten en zien dat het normale leven om hem heen intussen gewoon is doorgegaan.