Recensie 'Eastern Boys'

Een groep Oost-Europese jongens dringt het rustige leven van Daniel binnen en laat zich niet zo makkelijk meer verdrijven. In een mix van langgerekte scènes en thrillerelementen vertelt regisseur Robin Campillo een boeiend verhaal, tegen de achtergrond van de Europese migratieproblematiek.

Over Daniel (Olivier Rabourdin), de hoofdpersoon in de nieuwe film van de Franse regisseur en scenarist Robin Campillo, komen we niet veel te weten. We zien hem in Eastern Boys voor het eerst op Gare du Nord. Kort grijzend haar, een donker kostuum en een aktetas. Iemand met een goede baan, die goed voor zichzelf zorgt. Dat beeld wordt bevestigd als we in een latere scène zijn nette appartement zien, in een buitenwijk van Parijs. Hij woont er alleen. Daniel was enigszins onzeker toen hij op Gare du Nord Marek aansprak, een van de Oost-Europese jongens die daar rondhangen. "Ik doe alles", zegt Marek, terwijl hij Daniel kalm in de ogen kijkt. Ze spreken een prijs af van vijftig euro. In zijn naïviteit maakt Daniel de fout om Marek zijn adres te geven. Op de afgesproken tijd verschijnt niet Marek aan de deur, maar een hele bende van zijn Oost-Europese vrienden. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is kruipen ze achter zijn computer, zetten ze de muziek aan en plunderen ze zijn drankvoorraad. En dit is nog maar het begin van een absurde, langgerekte overval.

Geen expliciete boodschap

Marek keert later terug naar Daniels appartement, voor de afspraak die ze oorspronkelijk gemaakt hadden. Er ontwikkelt zich tussen de twee iets dat regisseur Campillo weigert te duiden. Net zoals hij ook geen oordeel heeft over het gedrag van Daniel, over dat van Marek en zijn vrienden, of over de Europese migratieproblematiek, die op de achtergrond van dit verhaal speelt. Op dat vlak is Eastern Boys vergelijkbaar met Entre les murs, de Gouden Palm-winnaar uit 2008 over een Parijse schoolklas, waaraan Campillo als scenarist meeschreef. Ook daar ontbrak een expliciete politiek boodschap. Die mocht de kijker zelf destilleren uit de rijke textuur die de film had. Die rijkheid mist Eastern Boys. De personages komen hier minder tot leven en sommige scènes zijn net wat te langgerekt om interessant te blijven, waaronder de genoemde scène waarin de Oost-Europese bende bij Daniel binnenvalt. Ook doet een aantal ingrediënten van de plot overbodig en weinig origineel aan, zoals Mareks oorlogsverleden.

Toch weet Campillo twee uur te boeien. Het helpt daarbij dat hij in het laatste deel van de film naar het register van een thriller schakelt, maar het is toch met name te danken aan zijn cast. De relatief onervaren Kirill Emelyanov als Marek en Daniil Vorobyev als Boss, de sinistere charmeur die de bende leidt, laten een sterke indruk achter. Op basis van een vrij traditioneel verhaal – twee mensen komen tot elkaar en ondervinden daarbij de nodige obstakels – speelt Eastern Boys op een mooie manier met het insider/outsider-perspectief, ook visueel: telkens staren we weer naar buiten door die grote ramen van Daniels appartement. Uiteindelijk is de vraag in deze film wie degene is die toelaat en wie degene die toegelaten wordt.