Recensie 'Snowpiercer'

De eerste Engelstalige film van Joon-ho Bong is zowel technisch perfect verzorgd vermaak als een originele en indringende waarschuwing tegen totalitarisme. Met hulp van een prachtige cast zet de filmmaker hier een meesterwerk neer.

Van de films van de Koreaanse filmmaker Joon-ho Bong valt op twee manieren te genieten. Aan de ene kant zet deze technisch uitzonderlijk begaafde regisseur elk gewenst genre naar zijn hand en levert hij eersteklas entertainment af dat in zijn thuisland alle records aan de bioscoopkassa breekt. Maar aan de andere kant is hij ook bezig een oeuvre neer te zetten dat typisch Koreaans is in zijn thematiek. Zo is in zijn handen een monsterfilm ook een aanklacht tegen jarenlang Amerikaans paternalisme (The Host) en is een moordmysterie ook een verkenning van hoe het geweld van een militaire dictatuur opzettelijk vergeten wordt (Mother). Ook Snowpiercer – de eerste Engelstalige film van Joon-ho Bong – heeft die twee lagen.

IJslandschap

De regisseur werkt dit keer niet op basis van een eigen verhaal, maar baseert zijn scenario op een Frans stripboek uit 1983. Snowpiercer speelt zich af in een toekomst waar een experiment om het broeikaseffect stop te zetten totaal verkeerd heeft uitgepakt en de aarde is veranderd in een grote poolvlakte. De enige overlevenden bevinden zich in een 1.001 wagons tellende trein, die door dit ijslandschap raast met in zijn binnenste een rigide klassenmaatschappij. De elite leeft in luxe in de voorste wagons, dichtbij de grote leider, en de onderdrukte massa lijdt honger in de smerige en overvolle achterste treinstellen.

Raffinement en rafelranden

De film begint in een van die achterste treinstellen, waar Curtis (een uitstekende Chris Evans) met plannen rondloopt voor een opstand. In zijn schets van een ontspoorde klassenmaatschappij doet Snowpiercer denken aan The Hunger Games. Maar daar houdt de gelijkenis ook meteen op, want de film van Joon-ho Bong heeft duidelijk meer raffinement en rafelranden dan wat er gemiddeld uit Hollywood komt. Het Franse bronmateriaal uit de jaren tachtig zet de regisseur naar zijn eigen hand. Waar de oorspronkelijke auteurs het verhaal vooral zagen als waarschuwing tegen milieuvervuiling legt Joon-ho Bong de nadruk op de persoonscultus van de grote leider, de indoctrinatie van zijn volgelingen en daarmee de creatie van een hermetisch gesloten systeem ("Als we de trein verlaten zullen we bevriezen en doodgaan").

Prachtige cast

Daarnaast is het de regisseur gelukt een prachtige cast te verzamelen waar hij een maximaal rendement uit haalt. Naast Chris Evans, die de held hier wat meer duistere tonen mag meegeven dan in zijn Captain America kostuum, zorgt Tilda Swinton als de gezant van de grote leider voor een perfect getoonzette komische noot. Maar de eigenlijke ster van Snowpiercer is Ah-sung Ko, die in The Host al grote indruk maakte als klein meisje dat een groot monster te slim af is. Ook nu is zij weer de personificatie van hoop en de impliciete reden waarom al dat bloed moet vloeien.

Snowpiercer biedt sensatie volgens de beste tradities van de internationale actiefilm, maar is indringender en origineler van toon. Als je na afloop van deze dollemansrit arriveert bij de ontzaglijk mooie eindbeelden schudt je de indrukken die je hebt opgedaan niet zo maar van je af. Dat maakt Joon-ho Bongs film tot veel meer dan alleen technisch perfect verzorgd vermaak. Dit is een meesterwerk.