Recensie 'Persuasion'

Persuasion (2022) is Jane Austens laatst afgeronde verhaal en werd zes maanden na haar dood uitgebracht. Ze schrijft over Anne Elliot, haar meest volwassen protagonist, in de film Persuasion gespeeld door Dakota Johnson. Het is duidelijk dat regisseur Carrie Cracknell niet zomaar een zoveelste Persuasion-verfilming wilde maken, maar een hervertelling met een moderne twist.

Anne is 27 jaar en ongehuwd. Jaren geleden was ze verloofd met kapitein Frederick Wentworth (Cosmo Jarvis), maar haar snobistische familie keurde de verloving af en de afgewezen kapitein vertrok zonder ooit nog iets van zich te laten horen. Anne blijft achter met een gebroken hart en ook de financiële situatie van de familie Elliot hapert. Ze besluiten hun huis te verhuren en niemand anders dan de zus van Frederick trekt tijdelijk in. Na zeven jaar zullen Anne en Frederick elkaar weer treffen, een vooruitzicht dat Anne nogal onzeker maakt. Haar zorgen blijken niet voor niets, want Frederick lijkt nu ineens voornamelijk aandacht te hebben voor Anne's schoonzus Louisa (Nia Towle).

Gevestigd en groen

Cracknell heeft tot nu toe voornamelijk regie-ervaring in het theater opgedaan. Hoewel Persuasion niet haar eerste speelfilm is, is het wel de eerste Cracknell-film die veel aandacht krijgt en wordt het grote publiek op ambitieuze wijze voorgesteld aan deze regisseur. De screenplay is geschreven door Ron Bass en Alice Victoria Winslow, waarvan vooral de eerstgenoemde een reeds gevestigde naam in Hollywood is met films als Rain Man (1988) en My Best Friend's Wedding (1997) op zijn naam. Voor de cast werd een combinatie van grote namen als Johnson en Richard E. Grant met daarbij tamelijk nieuwe gezichten als Towle en Jarvis ingezet.

Geen romance

Zodra de naam Austen valt, kan men niet anders dan denken aan kostuumdrama's zoals Pride and Prejudice (1995) en Sense and Sensibility (1995). Cracknell besloot haar versie van Persuasion in een modern jasje te steken, maar bleef wel trouw aan de historische periode. De karakters in de film uiten zich echter voor een groot deel in hedendaagse taal, bijna beroofd van Austens delicate stijl en hoofdpersonage Anne wendt zich af en toe zelfs direct tot de kijker. De humor in Persuasion is een stuk minder subtiel dan in andere Austen-klassiekers en wellicht is het juist deze aangezette humor die de Austen-kenmerkende aura van warmte, passie en nostalgie doet verdwijnen. Het ontbreekt de film aan intimiteit en vertrouwdheid, Persuasion is daardoor niet langer herkenbaar als een van de meest gevierde liefdesverhalen aller tijden. Wat overblijft is de scherpe, enigszins spottende kijk op mannen en hun gevoel van superioriteit, het geloof dat vrouwen beter in staat zijn liefde te voelen dan mannen en algemene vooroordelen van de maatschappij jegens beide seksen. Hiermee brengt het verhaal toch nog enkele voor Austen zo herkenbare sociale aspecten onder de aandacht die vandaag de dag nog altijd relevant zijn.

Onconventioneel

Helaas is Persuasion geen geweldige vertolking van Austens boek of bijzondere film op zich. Echte Austen-fans zullen de film louter moeten zien om hun collectie aan te vullen. Wel biedt deze versie de mogelijkheid een breder publiek kennis te laten maken met de klassieke schrijver. Daar waar andere verfilmde Austen-klassiekers voornamelijk aandacht krijgen van haar lezers en de liefhebber van Engelse kostuumdrama's, zal deze versie wellicht ook het romcom-publiek kunnen overhalen tot interesse in dit genre, kortom een goede poging tot 'persuasion'.