Recensie 'Solace'

Anthony Hopkins werkt samen met tegenspeler en rising star Colin Farrell in Solace. Onder leiding van een nog onbekende regisseur uit Brazilië proberen zij een spannende actiethriller op de planken te zetten over helderzienden en uitgedachte moorden.

Agent Joe Merriweather (Jeffrey Dean Morgan; Watchmen, The Losers) werkt samen met agente Katherine Cowles (Abbie Cornish; Limitless, Somersault) aan een grote moordzaak. De FBI denkt op het spoor te zijn van een seriemoordenaar. John Clancy is bevriend met Merriweather, die Clancy tracht te overtuigen mee te doen met het oplossen van de moordzaak. Clancy (Anthony Hopkins; Silence of the Lambs, The Elephant Man) is helderziend en wordt door de FBI gevraagd na zijn pensioen weer te helpen bij de zaak die spaak dreigt te lopen. Cowles, gedragspsycholoog bij de FBI, moet samenwerken met Clancy. Zij is in eerste instantie sceptisch over Clancy’s krachten maar laat zich naarmate de film vordert overtuigen. Al helemaal wanneer de moordenaar, Colin Farrell (True Detective, In Bruges), ook helderziend blijkt te zijn en zijn achtervolgers telkens een stap voor lijkt te zijn.

Se7en

Solace was het op een gegeven moment het beoogde vervolg op de hit Se7en. Maar waar Se7en met Bijbelse moorden en cryptische teksten uiteindelijk een donker maar realistisch eind presenteert, faalt Solace er in om het macaber bevredigende einde te evenaren. Het haalt het niveau van Se7en bij lange na niet, niet in plot, niet met de acteerprestaties en al helemaal niet met het einde. In Solace wordt er teruggevallen op een no-go op het gebied van script schrijven: hogere krachten, in dit geval helderziendheid. Het getuigt niet van de schrijfkrachten van de auteurs en wordt al snel cheesy, Solace bewijst dit maar eens opnieuw. Gelukkig werd het niet als “grote onthulling” gebruikt op het einde maar waren de makers vanaf moment één al open over de krachten van Hopkins en Farell. Zelfs met David Fincher aan het stuur was dit script niet boven Se7en uitgestegen. De makers begingen zelf één van de zeven zondes als dit wel de intentie was.

Acteerprestaties

De chemie tussen Cornish en Hopkins redt de film. Beide acteurs spelen een personage dat weinig emotie toont. Logisch, in de politiecultuur van Amerika is het ook gebruikelijk weinig emotie te tonen. Maar wanneer de twee samen zijn blijken zij zich te openen voor de ander. De band tussen de twee speelt een belangrijke rol in het plot van de film. Hopkins ziet in een van zijn visioenen het lot van Cornish en moet een moeilijke beslissing maken. De momenten tussen de twee zijn eigenlijk een van de weinige momenten dat de kijker zit te kijken naar menselijke interactie en niet alleen middelen om het plot te vorderen.

Solace valt niet genoeg op in zijn originaliteit en moet te veel beroep doen op clichés om zich te scharen onder de grote films. Met een einde dat eigenlijk al vaststaat vanaf de introductie van de karakters, stelt de film ook op het einde teleur en moet de film het eigenlijk geheel hebben van de acteerprestaties van de cast. Maar zelfs degelijke acteerprestaties maken de film niet het genot waar een bioscoopbezoeker naar op zoek is.