Recensie 'Lucy'

Het valt niet te ontkennen dat Luc Besson een serieuze poging doet zichzelf te vernieuwen met Lucy. De regisseur (Léon, La femme Nikita), scenarist (3 Days to Kill, Colombiana) en producent (Taken, Transporter) doet dat in een vreemde mix van pretentie en imitatie. Geen van die nieuwe elementen is op zichzelf bijzonder geslaagd, maar de combinatie levert een verrassend onderhoudende film op.

Een van de 'vernieuwingen' van deze film is dat Besson de actie soms opeens afwisselt met een montage van metaforisch bedoelde beelden. Bijvoorbeeld als Lucy (Scarlett Johansson) het hoofdkwartier van de gangster Mr. Jang (gespeeld door de Koreaanse acteur Min-sik Choi) binnenloopt om een mysterieus koffertje af te leveren en we opeens een muis zien die snuffelt aan een stukje kaas op een muizenval.

Aziatische vechtfilm

De aanwezigheid van Min-sik Choi - die de liefhebbers kennen van zijn weergaloze hoofdrol in Oldboy - en de situering van het eerste deel van het verhaal in Taiwan, is voor Besson aanleiding voor een aantal citaten uit de canon van de Aziatische vechtfilm. Zo zien we Lucy als wraakengel in slow motion door een gang lopen met in elke hand een geweer en koormuziek van Mozart op de achtergrond. Tegen die tijd is ze niet meer de doodsbange vrouw met het koffertje die in de sterke beginscènes totaal overrompeld wordt door Mr. Jang en zijn kompanen. Ze heeft dan inmiddels een overdosis van Jangs experimentele drug binnengekregen die haar hersencapaciteit, en daarmee haar vechtkunsten, tot bovenmenselijke hoogte doet stijgen. Dat niet bijster originele gegeven - we zagen het een paar jaar geleden ook in Limitless met Bradley Cooper - is aanleiding voor een hoop wetenschappelijk aandoende hocuspocusteksten in de trant van "tijd legitimeert het bestaan van materie". Wie anders dan Morgan Freeman is ingehuurd om als Professor Norman die uitleg over wat er met Lucy gebeurt een air van autoriteit te geven. Onlangs vervulde Freeman een soortgelijke rol in Transcendence, ook een film over op hol geslagen intelligentie.

Goed in vorm

Het gegeven van de jonge vrouw met superkrachten gebruikt Besson hier natuurlijk op de eerste plaats om actiescènes aan op te hangen. En op dat vlak is hij in deze film opvallend goed in vorm. Zelfs een verplicht nummer als de dolle autorit door Parijs - vast onderdeel van een Besson-film - is hier door de slimme inzet van visuele effecten zeldzaam levendig en meeslepend. Maar de filmmaker wil meer. Hij wil de verbinding leggen met de geschiedenis van de mensheid, zelfs met het ontstaan van het leven op aarde. De hele finale van de film draait om die ideeën, wat behoorlijk ten koste gaat van de spanning. Er flitst van alles door het beeld - indianen, mensapen, dinosaurussen - maar het is allemaal niet nieuw of spectaculair genoeg om echt indruk te maken. Bovendien blijft er uit al die beelden geen samenhangend idee achter bij de kijker. Ik zou zeggen: laat dat voortaan maar aan regisseurs als Terrence Malick over en besteed het budget weer gewoon aan een dollemansrit door Parijs. Die had namelijk best wat langer mogen duren.