Recensie 'X-Men: Days of Future Past'

De oude en jonge versies van de x-mannen komen bij elkaar in deze film, waarin Wolverine naar het verleden reist om te voorkomen dat de jonge versie van Mystique (gespeeld door Jennifer Lawrence) een moord pleegt die een verschrikkelijk toekomstscenario in werking zet.

Het is erg druk in X-Men: Days of Future Past. Alleen al in de eerste vijf minuten schieten vier nieuwe mutanten over het scherm, waaronder Bishop, gespeeld door Omar Sy (uit Intouchables). Ze gaan vergezeld van drie oude bekenden uit de eerste X-Men-trilogie. Zo herkennen we Kitty Pryde, gespeeld door Ellen Page. Maar die films waren ook alweer een jaar of tien geleden, dus enige verwarring kan zich van de kijker meester maken. En dan moet het tijdreizen dat door de titel wordt gesuggereerd nog beginnen.

Simpel gegeven

Gelukkig draait de film eigenlijk om een heel simpel gegeven: er moet een moord in het verleden worden voorkomen om te zorgen dat de toekomst die we in de beginbeelden zien zich nooit zal voordoen. En dat toekomstbeeld is behoorlijk beangstigend. Een duistere wereld met stukgeschoten wolkenkrabbers en dode lichamen die met vrachtladingen tegelijk worden gedumpt. De Sentinels, vechtrobots gebouwd om op mutanten te jagen, hebben de macht overgenomen. De overgebleven x-mannen vechten een verloren strijd en hebben zich teruggetrokken in een verlaten Chinees klooster, waar we ook Storm (Halle Berry), Wolverine (Hugh Jackman), Magneto (Ian McKellen) en Charles Xavier (Patrick Stewart) aantreffen. Daar wordt het plan bedacht om Wolverine terug te sturen naar het verleden.

Uitbundige brillen

Terug in het New York van de jaren zeventig - mooi neergezet met uitbundige brillen, snorren en puntige kragen - moet Wolverine op zoek naar de jonge versies van Charles Xavier (James McAvoy) en Magneto (Michael Fassbender), die we eerder zagen in X-Men: First Class. Zij moeten hem helpen om te voorkomen dat Mystique (Lawrence) de moord begaat die uiteindelijk de wereldheerschappij van de Sentinels tot gevolg zal hebben. In die gigantische overvloed aan personages is het zaak om een duidelijk zwaartepunt aan te brengen waarop de kijker zich kan oriënteren. Hoewel je in die rol Wolverine zou verwachten, is hij eigenlijk slechts de boodschapper. Regisseur Bryan Singer kiest ervoor de worsteling van de jonge Charles (geen zin, geen zelfvertrouwen) en zijn relatie met Mystique (jeugdvriendin, nu losgeslagen) centraal te stellen.

Het is begrijpelijk dat Lawrence als publiekstrekker een prominente plek krijgt in de film, maar het lukt niet om van Mystique een interessant personage te maken. En de herhaalde pogingen van Charles om haar (telepathisch) te overreden haar plan niet door te zetten, voelen wezenloos aan. Nee, dan Wolverine. In X-Men: Days of Future Past wordt eens te meer duidelijk waar de echte kracht van deze filmreeks ligt. Jackman heeft van dit personage de meest multidimensionale superheld gemaakt die op dit moment op het witte doek te vinden is: nors, bruut, maar ook gevoelig en soms bijna kwetsbaar. Op het moment dat Jackman aan het einde van de film even iets meer ruimte krijgt om ook de complexe geschiedenis van Wolverine tot uitdrukking te laten komen, leeft de film meteen sterk op. Dan besef je als kijker dat de afgelopen twee uur weliswaar onderhoudend en af en toe zelfs spectaculair waren, maar zich ook in een emotioneel vacuüm hebben afgespeeld.