Recensie 'Drii Winter'

Drii Winter (2022) is de tweede speelfilm van regisseur Michael Koch. Het is een bijzonder project waarvoor Koch doorsnee dorpelingen boven professionele acteurs verkoos als cast. De film slaat goed aan en kreeg niet alleen een speciale jury vermelding op het filmfestival van Berlijn, maar werd ook de officiële Zwitserse inzending voor de 95e Oscaruitreiking.

De hardwerkende Anna (Michèle Brand) wordt verliefd op Marco (Simon Wisler), een boerenknecht uit de vallei die maar moeizaam geaccepteerd wordt in het Zwitserse bergdorpje waarin Anna woont. Al snel volgt een huwelijk en ondanks de prille liefde gaat de film niet over het begin van een relatie, maar het einde. Tijdens Marco's eerste winter in het dorp krijgt hij steeds vaker last van hoofdpijn. Hij blijkt een hersentumor te hebben die binnen korte tijd zal leiden tot gedragsverandering. Op realistische wijze zien we hoe men omgaat met tegenslag in deze kleine samenleving waar men iedere dag geconfronteerd wordt met de weerbarstige natuur.

Ver van de meute

Dit thema waarin een dierbare ernstig ziek is en de ander wanhopig worstelt met een uitzichtloze situatie, is niet nieuw. Bekende voorbeelden zijn onder andere Love Story (1970), The Notebook (2004) en meer recentelijk Supernova (2020). Wat uniek is aan Drii Winter zijn de personages, de setting en de omgeving waarin dit drama zich afspeelt. Het harde boerenleven, de pragmatische aanpak hiervan, de imposante bergen en de zwijgzame bewoners beklemtonen mistroostige situaties in het leven zonder de gebruikelijke hartverscheurende dialogen, tranen en andere emotionele uitbarstingen.

Koch zocht zijn cast tussen de bewoners van de omgeving waarin de film opgenomen is. Brand, die in het dagelijkse leven architect is, was een van de weinigen die zelf op Kochs oproep afkwam. Wisler daarentegen, in werkelijkheid echt boer, was moeilijker over te halen. Het duurde meer dan een jaar voordat Koch hem wist te overtuigen aan Drii Winter mee te werken. Achteraf gezien is het glashelder waarom Koch met Brand in zee ging en Wisler niet losliet. Hun uiterlijk, houding en de manier waarop ze zich presenteren is zo geloofwaardig dat je als kijker begint te vermoeden dat dit hun werkelijke leven is.

Liever beeld dan woord

Drii Winter is een film waarin amper gesproken wordt, in plaats daarvan maakt Koch gebruik van het gegeven dat een beeld meer dan duizend woorden spreekt. Door de lange statische shots worden we gedwongen elk frame te bestuderen en aandachtig te luisteren naar wat er te horen valt. Tijd is er genoeg, de camera beweegt net zo langzaam als het plot. Voorgeschiedenis over de personages hebben we amper en toch scheidt niets het leven van de personages op het scherm van dat van het publiek. Ondanks het feit Anna en Marco amper hun gevoelens uiten en er zeker geen gesprekken over hebben, is het een film vol emoties waarin de sfeer en omgeving de echte vertellers zijn. De situatie wordt rauw en intens op beeld gebracht en benadrukt imperfecties, soms pijnlijk en bijna vernederend.

Drii Winter is op meerdere niveaus een geslaagde film, maar wel voor een specifiek publiek. Het is zonder twijfel geen productie die de show steelt en is niet bedoeld voor wie kijkt om geëntertaind te worden. De film laat een realiteit zien die niet graag ter vermaak aanschouwd zal worden, maar wel indrukwekkend is voor wie een andere zienswijze op het bestaan wil beleven.