Recensie 'Vous n'aurez pas ma haine'

Op 13 november 2015 komen er tientallen onschuldige mensen om het leven tijdens zes aanslagen in de Franse hoofdstad. De meeste slachtoffers vielen in concertzaal Bataclan, waar op dat moment de band Eagles of Death Metal speelde. Eén van de concertgangers die daar om het leven kwam, was Hélène. Haar man Antoine is ontroostbaar, maar besluit zijn ellende niet te uiten in woede. Door middel van emotionele berichten op sociale media wil hij juist een boodschap van liefde verspreiden.

Waargebeurd verhaal

Het verhaal van Antoine grijpt veel mensen aan en verspreidt zich razendsnel op het internet. Hij wordt uitgenodigd voor interviews en televisieprogramma's en zijn inspirerende woorden gaan de hele wereld over. Later schreef hij een autobiografisch boek over zijn ervaringen, en op basis van dat boek is er nu een film van Kilian Riedhof met de titel Vous n'aurez pas ma haine (2022), dat zich ongeveer laat vertalen als 'Jullie krijgen mijn haat niet'.

We beginnen in de film helemaal bij het begin, op de ochtend van de dag die zo rampzalig zal aflopen. Antoine en Hélène ontwaken in hun riante Parijse appartement en worden uit bed gejaagd door hun jonge kindje en andere verplichtingen. Hélène vertrekt naar haar werk en komt pas 's avonds even kort thuis, om daarna naar het concert te gaan. Vanaf dat moment volgen we enkel nog Antoine. Er komen ook nog wat familie en vrienden voorbij, maar hun personages worden amper geïntroduceerd en blijven erg oppervlakkig.

Platgeslagen personage

Al geldt dat laatste misschien ook voor Antoine zelf, die wordt gespeeld door Pierre Deladonchamps. Hoewel zijn personage op een echt persoon gebaseerd is, die ook indirect betrokken was bij de film, komt het karakter echt voor geen meter uit de verf. Antoine is een gesloten, onsympathiek personage dat geen rekening houdt met anderen en volledig wereldvreemd lijkt. Dit is redelijk problematisch voor de hele film, want de kijker wordt geacht zich in te leven in deze man en zijn ellende. In plaats daarvan gebeurt het tegenovergestelde: je begint je aan hem te ergeren en die boodschap van liefde die hij schijnbaar probeert uit te dragen, verdwijnt volledig.

Sentimenteel en leeg

Ook de hele politieke en culturele context van de gebeurtenissen verdwijnt volledig. Je zou hopen dat een film over de nasleep van een wereldschokkende aanslag iets nuttigs of op zijn minst ontroerends zegt over rouw, het vermogen van de mens om door te gaan, of misschien wel over de hele menselijke conditie. Vous n'aurez pas ma haine doet dat allemaal niet. De film is een sentimentele, slecht geschreven navertelling van een gruwelijke gebeurtenis waaruit alle zaken die er toe doen zijn geschrapt en waaruit alle medemenselijkheid is verdwenen. En dat is vooral kwalijk voor de échte slachtoffers en nabestaanden, die een betere verbeelding van hun trauma verdienen.