Recensie 'A Beautiful Life'

Doorgaans levert Denemarken uitstekende films af, denk aan Festen (1998), Jagten (2012), Den skyldige (2018), Druk (2020) om er maar een paar te noemen. Maar (beginnend) regisseur Mehdi Avaz moet nog een paar stappen maken om net zoveel indruk te maken als genoemde films.

Van zero naar hero

Elliot Winther (Christopher), een simpele visser die zijn dagen slijt met het sorteren van allerhande schaal- en schelpdieren, probeert samen met zijn beste vriend Oliver (Sebastian Jessen) door te breken in de muziek. Hij componeert en speelt gitaar, Oliver neemt de zang voor zijn rekening. Op een belangrijke avond, waar de gerespecteerde muziekmanager Suzanne (Christine Albeck Børge) aanwezig is, moeten de twee indruk maken. Als Oliver plots de zang vergeet, neemt Elliot het over. En hij valt meteen op bij Suzanne. Zij koppelt hem aan haar dochter Lilly (Inga Ibsdotter Lilleaas), een producer, om mee samen te werken.

Alle clichés die je kan bedenken komen voorbij; van arme visser naar popster, het liefdesverhaal tussen de twee tegenpolen, de jaloerse vriend, de valkuilen van het sterrendom en de gehaaide producer. Het probleem van de film zit hem in het feit dat alle personages zó vlak en onderbelicht zijn, dat het lastig is om met ze mee te voelen of om je mee te nemen in het verhaal. Daarbij voelt alle drama in de film geforceerd en gekunsteld aan. Datzelfde drama is ook te prominent aanwezig en dat voelt in deze film niet goed. Misschien wel als het verhaal en de personages beter waren geweest. Nu doet het er niet zo toe. Wat dat betreft had de regisseur beter kunnen kiezen om de focus geheel op de muziek te leggen.

Onweersbui versus zonneschijn

Er is nauwelijks geloofwaardige chemie tussen Elliot en Lilly en dat is wel essentieel. Wat ook niet helpt is dat Lilly de hele film met een gezicht rondloopt dat ieder moment kan ontploffen en dat Elliot een net iets te guitig gezicht heeft. Christopher is in thuisland Denemarken een grote popartiest. Zijn debuut als acteur doet hij niet eens onverdienstelijk, al zie je wel dat het geen acteur is. Grotendeels speelt hij zichzelf, namelijk de popster. Juist in die setting is hij niet altijd even overtuigend terwijl de dramatische scènes hem beter lijken af te gaan. Ook de bijrollen zijn niet bijster interessant. Dat proberen ze wel te zijn door quasi interessante dingen over het leven, familie en muziek te zeggen, maar het voelt eerder lachwekkend en ongeloofwaardig aan dan veelbetekenend.

Wat wél overeind blijft, is de zang en de catchy liedjes van Christopher. Al is zijn snelle opkomst en populariteit ook net weer iets te snel en te ongeloofwaardig om serieus te nemen. Nog één klein pluspuntje dan: het einde is wel mooi en zorgt voor een kippenvelmoment. Alleen jammer dat de film daarna zo abrupt afgelopen is. A Beautiful Life (2023) is absoluut niet vervelend om naar te kijken maar we hebben het allemaal al eens eerder en beter of origineler gezien.