Recensie 'Asteroid City'

Wes Anderson is terug op het witte doek! Dit keer reizen we af naar het fictieve Asteroid City, een vrijwel verlaten dorp in de Californische woestijn in 1955, waar onze hoofdpersonages met autopech zijn gestrand. Het dorp heeft zijn naam te danken aan een meteorietinslag van 3007 jaar voor Christus, en zal binnenkort opnieuw te maken krijgen met buitenaardse invloeden…

Asteroid City (2023) begint met de simpele opzet van een toneelstuk. In zwart-wit krijgen we uitgelegd waar een goed toneelstuk uit moet bestaan, hoe het decor eruit ziet en wie er in meespelen. Daarna neemt de camera ons mee naar de set op de woestijn, waar alle kleur oververzadigd is en het decor uiteraard symmetrisch. Voeg daar een sterrencast, een minimale soundtrack en een enigszins wazig plot aan toe en je hebt alle ingrediënten voor een typische Wes Anderson-film.

In deze zoete, pastelkleurige wereld leren we Augie Steenbeck (Jason Schwartzman) en zijn vier kinderen kennen. Zijn zoon Woodrow (Jake Ryan) is hoogbegaafd en zal in Asteroid City onderdeel zijn van een congres over sterrenkunde voor jonge wetenschappers. Zijn drie jonge dochters hebben daarentegen maar weinig te zoeken in het dorp, en hij hoopt dat ze snel worden opgehaald door hun opa. Zijn vrouw is dood, maar aan dat idee moet hij nog even wennen. Hij heeft het ook zijn kinderen nog niet verteld.

Sterrenkijken

Naast Schwartzman en Ryan heeft de regisseur ook (wederom) Tilda Swinton, Adrien Brody, Scarlett Johansson, Bryan Cranston en Edward Norton, en ook Willem Dafoe, Tom Hanks, Margot Robbie, Steve Carell en Jeff Goldblum werkten mee. Dat zorgt niet alleen voor een feest van herkenning, er wordt ook vakwerk afgeleverd. Toch wordt het nergens echt bijzonder. Door de grote hoeveelheid talentvolle spelers springt er niemand echt uit en alle personages blijven nogal aan de oppervlakte.

Mooie huls, weinig inhoud

Dat is eigenlijk het probleem met de hele film. Alles ziet er piekfijn uit, ieder detail klopt en ook aan de fantastische acteurs en actrices zal het niet liggen. Er is alleen wat blijven liggen aan de kant van het plot. Asteroid City is een leeg, onsamenhangend verhaal met een hoop leuke elementen maar vooral veel losse eindjes. Het zijn enkel de franjes, of de mooie lijst die we te zien krijgen, maar van het eigenlijke kunstwerk komt weinig terecht. Het duurt ook wat lang, en halverwege ben je zijn trucjes ook wel een beetje zat.

Martinimachine

Toch kijkt de film wel lekker weg. Er zitten genoeg kleine, grappige dingetjes in die je af en toe prikkelen en je krijgt er zin van om in een diner te zitten en een milkshake te drinken met een rietje. Of misschien een martini uit de speciale martini-automaat (want, eerlijk, na het kijken van deze film wil je ook zo'n ding). Asteroid City is een uitstekende zomerfilm, maar blijft net als een stukgelezen paperback waarschijnlijk wel vergeten achter in het zand.