Recensie 'Il Colibrì'

Marco beziet zijn eigen leven niet als een film, zoals veel mensen doen, maar eerder als een foto of een schilderij. Een ansichtkaart misschien, met hem in het midden. Om hem heen raast het leven, maar hij kijkt rustig in de camera. Hij is tien jaar oud, veertig jaar, of zeventig. Het maakt weinig uit. Als kind was hij klein van stuk. Het leverde hem de naam 'Kolibri' op. Die bijnaam past hem nog steeds, maar inmiddels slaat het op de manier waarop hij altijd maar stil blijft staan, terwijl de rest van de wereld driftig om hem heen beweegt.

In de Italiaanse film Il Colibrì (2022) van regisseur Francesca Archibugi volgen we het leven van Marco, die stoïcijns gespeeld wordt door Pierfrancesco Favino. Of nou ja, eigenlijk volgen we het leven van de mensen om hem heen. Zijn tegenspelers zijn onder anderen de Italiaanse sterren Bérénice Bejo, Nanni Moretti, Kasia Smutniak en Laura Morante. Een sterke ploeg, die samen het gelaagde drama gebaseerd op de bestseller van Sandro Veronesi naar het witte doek brengt.

Familie-epos

We volgen de familie Carrera over een periode van drie generaties, waarin Marco de constante factor is. Het verhaal begint met de zomers aan de Toscaanse kust, waar de jongen opgroeit, verliefd wordt en zijn zus verliest. Later volgen we hem naar Rome en Parijs, waar hij werkt als gespecialiseerde arts en zijn eigen gezin vormt. Het leven kabbelt maar door voor Marco, terwijl hij en de mensen om hem heen best heftige dingen meemaken. Hij lijkt op het eerste gezicht niet aangedaan door het alomtegenwoordige leed, maar na verloop van tijd lijken de ervaringen zich toch te nestelen in de diepe frons die permanent op zijn voorhoofd blijft staan. Of Marco gelukkig is, dat is ons als kijker een raadsel. Hij laat zich in ieder geval niet uit balans brengen door vreugde of verdriet en weet als geen ander zijn evenwicht te vinden in de chaos die het leven heet. Dat maakt het lastig om je in hem in te leven, maar dat lijkt ook helemaal niet de bedoeling te zijn van regisseur Archibugi.

Het verstrijken van de tijd

Il Colibrì brengt het verhaal van Marco en zijn familie niet chronologisch naar ons toe. De film zit vol met tijdsprongen, die naadloos in elkaar overgaan. Het lijkt bijna een soort spel van Archibugi, die ons de werking van herinneringen aan plaatsen en mensen laat zien. Het duurt even voordat je alle personages goed genoeg kent om alle details op te pikken in deze tijdsprongen, en op een gegeven moment raak je er ook wel een beetje op uitgekeken. De film, die ruim twee uur duurt, weet tot anderhalf uur de aandacht goed vast te houden, maar wordt daarna wat slepend. Toch blijft er genoeg over van dit drama over familie, relaties en dood om je aan het denken te zetten, al is het af en toe best lastig om niet net zo onbewogen als de hoofdpersoon alles weer snel van je af te laten glijden.