Recensie 'Paddington'

Paddington is gebaseerd op de bekende boeken van Michael Bond, waar kinderen wereldwijd al meer dan een halve eeuw mee opgroeien. Het is dan ook niet gek dat er nu eindelijk een verfilming van uitkomt, en die stelt niet teleur! Bereid je voor op een nostalgisch spektakel van schitterende visuele effecten en een hartverwarmend verhaal.

Geen warm welkom

Na een allesvernietigende aardbeving in Peru wordt Paddington (Ben Whishaw, Skyfall), één van de laatst overgeblevenen van de pratende berensoort ursa marmaladus, door zijn tante (Imelda Staunton, Maleficent) op de boot naar Londen gezet, in de hoop dat hij daar een nieuw leven kan opbouwen. Een ontdekkingsreiziger die Paddingtons oom (Michael Gambon, The King's Speech) en tante jaren geleden bezocht in het oerwoud vertelde hen dat ze altijd welkom zouden zijn in Londen, maar eenmaal aangekomen ontdekt Paddington dat de Westerse visie op immigranten behoorlijk is veranderd. Gelukkig komt hij al gauw de familie Brown tegen, die bereid is hem tijdelijk in huis te nemen. Maar gevaar duikt op in de vorm van het Cruella de Vil-achtige type Millicent (Nicole Kidman, The Golden Compass), die Paddington maar al te graag wil toevoegen aan haar collectie van opgezette dieren.

Onontbeerlijke humor

Een combinatie van live action en geanimeerde personages is altijd riskant in films, maar in Paddington gaan ze perfect samen. Bovendien draagt het bij aan de humor dat Londenaren blijkbaar totaal niet opkijken van een beer die ze beleefd begroet op straat. Behalve misschien door het feit dat ze überhaupt begroet worden. Humor is er dan ook volop in Paddington, aangezien het titelpersonage van de ene hachelijke situatie in de andere valt. Het is vooral kinderlijke humor, maar voor de volwassenen zijn er ook genoeg (visuele) grapjes. Zo staat de Brown familie op een bepaald moment in de exacte positie van de bekende afbeelding van Darwins evolutietheorie, als ze zich verstoppen in het Natural History Museum in Londen. Ook komen we er eindelijk achter wat er onder de berenmutsen van de Queen's Guard zit.

Magische effecten

Paddington herenigt Harry Potter-producent David Heyman met acteurs Julie Walters, Jim Broadbent, Imelda Staunton en Michael Gambon, die ook rollen hadden in Harry Potter-films. Er zijn dan ook duidelijk Harry Potter-invloeden te vinden zijn in de film. De talrijke visuele effecten zorgen daadwerkelijk voor een magische sfeer, en het gebouw van de Geographer's Guild, die Paddington en Mr. Brown bezoeken in hun zoektocht naar de ontdekkingsreiziger, zou niet misstaan in het ministerie van toverkunst.

Acteerkwaliteiten van Britse bodem

Hoewel de typische Britse humor en de adembenemende visuele effecten misschien wel de belangrijkste redenen zijn om deze film te zien, draagt de briljante cast daar zeker ook aan bij. Hugh Bonneville (The Monuments Men) en Sally Hawkins (Blue Jasmine) spelen Henry en Mary Brown, en hun spionerende buurman Mr. Curry wordt gespeeld door niemand minder dan Peter Capaldi, die bekend is van Doctor Who. Stuk voor stuk zetten ze hun personages perfect neer en ze dragen ieder op hun eigen manier bij aan de humor. Ondanks zijn klunzigheid verovert Paddington gedurende de film hun harten, en tegelijkertijd ook die van de kijkers.