Recensie 'Prisoner's Daughter'

Regisseur Catherine Hardwicke brak ooit door met de film Thirteen (2003) met een piepjonge Evan Rachel Wood en Nikki Reed. Daarmee was haar naam gevestigd en de film kreeg de nodige aandacht. Bekender is ze van de film Twilight (2008). Helaas heeft ze daarna alleen maar heel middelmatige films en series afgeleverd. Prisoner's Daughter (2022) is daar geen uitzondering op.

Hereniging met dochter

Max (Brian Cox) zit in de gevangenis maar krijgt te horen dat hij alvleesklierkanker heeft en niet meer lang te leven heeft. De gevangenisdirecteur stelt hem voor dat hij zijn laatste tijd door mag brengen met zijn dochter Maxine (Kate Beckinsale) als zij daarmee akkoord gaat. Max heeft zijn dochter echter al twaalf jaar niet meer gezien en gesproken maar waagt er toch een telefoontje aan.

Maxine ziet het inderdaad niet zitten en wijst hem resoluut af. Zij heeft heel andere problemen. Ze kan samen met haar zoon Ezra (Christopher Convery) het hoofd nauwelijks boven water houden en de rekeningen stapelen zich op. Op haar man Tyler (Tyson Ritter) en vader van Ezra hoeft ze ook al niet te rekenen. Dat is een werkloze muzikant en junkie. Uit pure noodzaak laat ze haar vader toch komen in ruil voor huur en onkosten. Max gaat akkoord en hoopt zo zijn dochter en zijn kleinzoon, die hij nog nooit gezien heeft, beter te leren kennen. Onder het mom dat er een oom blijft logeren, verblijft hij bij hen.

Dat de jonge maar slimme Ezra al snel door heeft dat zijn oom eigenlijk zijn opa is, is geen verrassing. Dat de band uiteindelijk tussen vader en dochter verbetert ook niet. Verder wil het verhaal vertellen dat geweld uiteindelijk niet de oplossing is maar verrassend genoeg wel als thema in de film zit. Maar misschien bedoelen ze dat een beetje geweld nodig is - als uiterste redmiddel. Niet vrij consistent dus. Als de film een beter script had gehad of iets meer lef, dan had er wellicht een betere film in gezeten.

Voorspelbaar drama

Prisoner's Daughter is een dertien-in-een-dozijn drama en behoorlijk voorspelbaar. Je kunt elke gebeurtenis - lees cliché - zo afvinken. Ook de nodige ontwikkelingen in de film zijn regelmatig net iets te makkelijk en ongeloofwaardig. Daar staat echter tegenover dat er nog behoorlijk in geacteerd wordt. Cox heeft een behoorlijke staat van dienst en is nu vooral bekend van de hitserie Succession (2018–2023). Beckinsale kennen we vooral van de Underworld-films. En zelfs de jonge Convery brengt zowel drama als humor in de film. Het samenspel tussen Cox en Beckinsale mag er zijn. Ernie Hudson, die we vooral kennen als één van de Ghostbusters uit de gelijknamige films, heeft een kleine maar leuke rol.

Of dat genoeg is om de film te redden? Nee, eigenlijk niet. Het tilt de film hoogstens net boven de middelmaat uit. De film had overigens van de zomer een bioscooprelease en is sinds kort op Netflix te zien.