Recensie 'Moonwalkers'

In de zomer van 1969 heeft de Amerikaanse regering weinig vertrouwen in het slagen van de geplande maanlanding, en bedenkt een plan B in geval van mislukking. CIA-agent Kidman (Ron Perlman) moet naar Londen om regisseur Stanley Kubrick zover te krijgen om een geënsceneerde maanlanding op te nemen. Deze film klinkt leuk in theorie, maar de uitvoering valt tegen.

Persoonsverwisseling

Onsuccesvolle manager Jonny (Rupert Grint) zit in een lastig parket: de matige rockgroep die hij vertegenwoordigt wil maar niet van de grond komen en zonder platendeal kan hij een benenbrekende woekeraar niet terugbetalen. Als hij door puur toeval door agent Kidman wordt verward met de manager van Kubrick grijpt hij zijn kans en presenteert hij zijn drugsverslaafde huisgenoot Leon (Robert Sheehan) als de beroemde regisseur. De geldkoffer die bij deze deal inbegrepen is, is uiteraard het doel van de list. Jonny beseft echter niet dat hij in de gewelddadige agent Kidman een veel grotere vijand zal vinden.

Complottheorieën

Deze gestoorde komedie is het geesteskind van Fransman Antoine Bardou-Jacquet. Hij maakt al jaren furore als regisseur van commercials en videoclips en regisseert met Moonwalkers zijn speelfilmdebuut. Hij ontwikkelde het concept van de film naar aanleiding van de vele complottheorieën omtrent de maanlanding; hij noemt onder andere de mockumentary The Dark Side of the Moon (2002) waarin de theorie wordt verkend dat Stanley Kubrick het geheel had geregisseerd. De sceptici zijn te begrijpen als je bedenkt dat 2001: A Space Odyssey in 1968 uitkwam, en dat is ook het gegeven waarop de CIA in de film voortbouwt.

Swinging Sixties

Op een aantal subtiele en minder subtiele verwijzingen na was de inzet van Bardou-Jacquet echter geen film over Stanley Kubrick. Moonwalkers lijkt eerder een komische ode aan Londen tijdens de swinging sixties, inclusief vette soundtrack. Qua productie zit het dan ook goed in elkaar. De sets zijn extravagant en de kostuums roepen precies het juiste tijdperk op met een paar karikaturale uitschieters die het beste en lelijkste van de mode van die tijd vertolken. Vooral Rupert Grints Jonny straalt louche nozem uit met zijn schreeuwende overhemden en fluwelen colberts. Zoveel aandacht voor detail wekt verwachtingen voor de inhoud van de film – verwachtingen die niet worden vervuld.

Oppervlakkige humor

De komedie is doorspekt met scènes waarin de door de Vietnamoorlog getraumatiseerde Kidman argeloze tegenstanders uit de weg ruimt. Het is duidelijk de intentie dat het buitensporige geweld rauw op je dak valt na de lichtvoetige inzet, wat sterke associaties met Kingsman: The Secret Service (2014) oproept. En hoewel het contrast aanvankelijk tot enige hilariteit leidt, weet Moonwalkers het niveau van Kingsman nooit te raken. Waar die laatste ook moeite had gestoken in de ontwikkeling van plotlijn en personages, is Moonwalkers schrijnend tweedimensionaal. In een echo van Harry Potters Ron staat Grint de gehele film met zwaaiende armen en overslaande stem paniekerig te gillen, en ook het geintje dat huisgenoot Leon altijd te stoned om te functioneren is, wordt op den duur saai. Het lijkt alsof Bardou-Jacquet verwachtte dat het concept op zichzelf leuk genoeg was en verder geen noodzaak voelde om het scenario nog enigszins uit te werken. Alleen de Vlaamse Tom Audenaert als talentloze regisseur Renatus weet met zijn divagedrag en kunstenaarsvolgelingen nog voor wat gelach te zorgen. Verder weet Moonwalkers nooit echt boven het niveau van slapstick uit te stijgen.