Recensie 'Les ogres'

Franse filmmakers hebben affiniteit met het tonen van de zielenroerselen van mensen in het 'circus' van het moderne leven. Denk bijvoorbeeld aan de klassieker Les Enfants du Paradis uit 1945. Léa Fehners Les Ogres past volledig in deze traditie met zijn analyse van het hectische leven van een rondreizend theatergezelschap.

Echt theater

De theatergroep is een mix van familie en vrienden onder leiding van de oude François. Met z'n allen trekken ze rond langs pittoreske Franse stadjes om stukken van Tsjechov in hun eigen extravagante stijl op te voeren. Te midden van deze hectiek spelen zich allerlei persoonlijke drama's af. Wanneer een van de acteurs gewond raakt tijdens een opvoering, komt Lola, een oude vlam van François, deze vervangen en daar is François' hysterische vrouw Marion niet bepaald blij mee. Daarnaast zien we tomboy Mona die zwanger is geraakt van Déloyal, een man die aan de antidepressiva zit vanwege de dood van zijn zoon. Dan is er ook nog François' dochter Inès die gefrustreerd is omdat al haar inspanningen zo ondergewaardeerd blijven.

Spel zonder grenzen

Eén grote 'vrolijke' chaos dus. Centraal in de film staat hoe de hectiek van hun werk zowel het beste als het slechtste in deze mensen naar boven haalt. Het leven en theater lopen constant in elkaar over. Voor verdriet is vaak geen tijd, helemaal niet als je bijna het toneel op moet voor een promenade. Het toneelwerk heeft soms een verstikkend effect, maar brengt de groep ook dichter bij elkaar. Vandaar de o zo symbolische titel, Les Ogres, oftewel menseneters. Ze houden van elkaar, maar hun levensstijl is vaak een spel zonder grenzen en ondanks alle vreugde en extase doen ze elkaar (onbedoeld) vaak pijn. Regisseur Fehner snapt de vreemde dynamiek van zo'n nomadisch theatergezelschap heel goed. Ze groeide er namelijk zelf in op…

Levensecht

Niet alleen de regie is levendig, ook in de cast zit geen zwakke schakel. Interessant is dat bepaalde familieleden van regisseur Fehner hebben meegewerkt aan de film. Haar vader speelt François en haar zus is Inès. Je gaat je toch afvragen hoe dat geweest moet zijn in een film waarin spanningen tussen familieleden centraal staan. De acteurs zijn dus stuk voor stuk levensecht en naturel. Het is echter de 27-jarige (maar al tweevoudig Césarwinnares) Adèle Haenel die de meeste indruk maakt als Mona met haar energie en veelzeggende blik.

Elk aspect van Les Ogres - van decor tot cinematografie - is vervuld van zoveel energie dat het ruim twee uur durende drama voorbij vliegt, hoewel je toch zou verwachten dat zulke losse slice of life-scènes snel in herhaling gaan vallen. Dat regisseur Fehner in soortgelijke omstandigheden is opgegroeid is te zien aan het scherpe drama maar ook aan de empathie waarmee zij haar personages bekijkt. Les Ogres laat knap de 'dubbele' dynamiek in zo'n hechte familiegroep zien: can't live with them, can't live without them.