Recensie 'Memory'

Sylvia combineert haar baan als maatschappelijk werkster met de zorg voor haar dochter en haar bijeenkomsten van de AA. Het is simpel maar gestructureerd, en die eenvoud doet haar goed. Haar verleden is rumoerig genoeg geweest, en ze doet er alles aan om herhaling te voorkomen. De boel wordt flink overhoop geschopt als ze na een reünie van de middelbare school door een man naar huis wordt gevolgd, maar die onverwachte ontmoeting blijkt deuren te openen waarvan ze het bestaan eerder niet kon vermoeden…

Memory (2023) is de nieuwe film van de Mexicaanse regisseur Michel Franco (Sundown (2021), Después de Lucía (2012)) met Jessica Chastain en Peter Sarsgaard in de hoofdrollen van Sylvia en Saul. De acteurs spelen allebei behoorlijk geweldig, want het is geen makkelijk script dat ze voor hun kiezen kregen. Franco kiest voor een verhaal vol gigantische thema's dat zich ondanks dat toch zeer traag ontvouwt, en geeft ons daarbij als kijkers ook maar weinig houvast.

Leunen op elkaar

Na hun eerste ontmoeting en een tweede confrontatie, ontstaat er een complexe verhouding tussen Sylvia en Saul. Deze begint als verzorger en patiënt, maar hoe langer de twee in elkaars buurt zijn, hoe meer ze naar elkaar toe groeien. Saul lijdt aan dementie en is daardoor nogal hulpbehoevend, en in deze nieuwe vrouw vindt hij een schijnbaar stabiele schouder om op te leunen. Maar die stabiliteit wordt al snel onderuit geschoffeld als ze (door Sauls aanwezigheid) wordt ingehaald door trauma uit het verleden.

Zware thematiek

En zo ontstaat er een wankel portret van twee mensen met grote problemen en een grote affectie voor elkaar. Alleen én samen strompelen ze door het leven, tegen de verwachtingen van de mensen om hen heen in. Tot zover is Memory een zeer sterk en liefdevol verhaal, maar Franco gaat te ambitieus om met zijn talentvolle acteurs. Aan Sarsgaard en Chastain kun je het namelijk prima overlaten om geheugenverlies, misbruik, verslaving, familieruzies én armoede overtuigend te verbeelden, maar voor een film van 100 minuten die gebaat is bij een laag tempo is het allemaal een beetje te veel.

Te veel van het goede

We krijgen te weinig tijd om de personages goed te leren kennen voordat we de diepe duik in hun trauma's nemen, en hierdoor wordt het plot vlak en af en toe bijna gekscherend. De boel had zich langzamer moeten ontvouwen, want de kleinheid van het begin is juist zo goed. De haast waarmee we ons in de ellende storten, zorgt ervoor dat Franco zijn kijkers verliest op het einde. En dat is zonde, want de problematiek die hij in zijn film bespreekbaar probeert te maken verdient alle aandacht van de wereld. Maar lief en raak is de film alsnog wel, en er zit genoeg in om het tochtje naar de bioscoop de moeite waard te maken.