Recensie 'Flatliners'

De nieuwe Flatliners, een hedendaagse weergave van de Flatliners uit 1990, waarin vijf jonge geneeskundestudenten hun leven op het spel zetten om een glimps van het hiernamaals op te vangen, probeert een ontroerend verhaal over trauma en schuld neer te zetten, maar komt helaas uit op een opeenstapeling van clichématige horrorscènes en matig uitgewerkte personages.

Roekeloze doktoren

Flatliners vertelt over geneeskundestudente Courtney (Ellen Page), die wegens een traumatische ervaring in haar verleden gedreven is om uit te vinden wat er in het brein gebeurt vlak na het stoppen van het hart. Ze besluit om met vier medestudenten hartfalen te forceren en op dat moment de hersenactiviteit te meten, om vervolgens via reanimatie de dode weer tot leven te wekken. Ze komen erachter dat zo'n bijna-doodervaring zorgt voor een verbeterde herinnering en reactievermogen, en één voor één laten de studenten hun hart stoppen. Niet veel later blijkt het onderzoek echter nogal negatieve gevolgen te hebben, waarbij schimmen uit het hiernamaals de wereld van de levenden weten te betreden.

Gehaast en chaotisch

Om meteen met het slechte nieuws te beginnen: Flatliners slaat in de meeste momenten totaal de plank mis. De filmmakers proberen de vijf verschillende hoofdpersonages genoeg diepgang te geven om het publiek zich aan hen te laten hechten, maar nemen daar eigenlijk niet genoeg tijd voor en geven de introductie zelfs niet genoeg tijd om de personages degelijk te introduceren. Zo worden we als publiek meteen in het verhaal gegooid, en komen de motivaties van de studenten af en toe plotseling uit de lucht vallen. Terwijl regisseur Niels Arden Oplev (The Girl with the Dragon Tattoo, Dead Man Down) er graag een logisch en klassiek sluitend verhaal van lijkt te willen maken, komt het plot van Flatliners ergerlijk chaotisch over, en zit het vol met onafgemaakte plotlijnen en ontraceerbare gebeurtenissen.

Inhoudsloze sensatie

Waarom de filmmakers zich in het begin zo haastig door het plot heen werken, wordt duidelijk op ongeveer de helft van de film. Op dat moment slaat de toon van de film om en worden de negatieve gevolgen van het onderzoek van de studenten duidelijk. Vanaf dan wordt Flatliners een accumulatie van goedkope horror, en lijkt het alsof de film een slap excuus is voor flauwe schrikmomenten en waardeloze gruwelscènes. In de originele Flatliners uit de jaren 90 wordt er nog geprobeerd om een filosofische discussie aan te wakkeren over het hiernamaals, en hoewel het paranormale aspect van het plot niet expliciet wordt uitgelegd, wordt er gehint naar een religieuze context. Deze nieuwe Flatliners geeft geen enkele reden voor de horror, en in plaats van het probleem van het hiernamaals en het onderzoek van de studenten filosofisch te onderzoeken, resulteert het plot in inhoudsloze sensatie.

De moderne Flatliners ontstijgt het redelijke origineel niet, en staat op zichzelf ook niet echt stevig in de schoenen. De film hint naar interessante thema's en verhaallijnen, maar de gemiste kansen en slordigheid kunnen niet teniet gedaan worden door het handjevol scènes dat wel goed en spannend is, zoals de scènes waarin de bijna-doodervaringen worden getoond. Helaas weet Flatliners zijn inhoudelijk interessante thema's geweldig te negeren, en daardoor is Flatliners, net als de hoofdpersonages, ten dode opgeschreven.