Recensie 'DNA'

Maïwenn keerde dit jaar terug in de officiële competitie van Cannes met DNA (2020). In dit semi-autobiografische drama gaat hoofdpersonage Neige, gespeeld door Maïwenn zelf, op zoek naar haar roots. Haar motivatie voor de zoektocht komt voort uit het overlijden van haar opa, met wie ze als een van de weinigen uit de familie een goede band had.

De dood is het begin

Maïwenn gooit de kijker in het diepe. Ze introduceert de personages als ze op een familiebijeenkomst zijn waarbij het boek wordt gepresenteerd dat een vrouw van buiten de familie over hun opa schreef. Hij vertelde haar verhalen over zijn Algerijnse achtergrond en vervolgens over zijn leven in Frankrijk. Wie alle familie om hem heen is, wordt langzaamaan duidelijker, maar het lijkt Maïwenn niet te doen om het schetsen van een coherente familiestamboom en onderlinge relaties.

Dat werkt in eerste instantie verrassend goed. Na de dood van de opa moet alles voor de crematie geregeld worden en het gekibbel tussen de familie en ook de gedragingen op de plechtigheid zelf voelen enorm realistisch aan. Daar draagt de documentaire-achtige filmstijl aan bij. Er is geen statische cameravoering en in de levendige discussies springt de camera even springerig van het ene naar het andere personages als dat de gesprekken van de hak op de tak zijn. Daarmee weet Maïwenn de dynamiek binnen families heel overtuigend vast te leggen. De gevoelens worden door de acteurs authentiek overgebracht. Het is een mengeling van bekende namen zoals Fanny Ardant en Louis Garrel en relatieve nieuwkomers zoals Dylan Robert. Je kan met gemak voorstellen dat ze je eigen familieleden zijn.

What's in the DNA?

Na de begrafenis verandert de focus. Er zijn minder scènes met de hele familie en Neiges eigen worsteling komt meer op de voorgrond te staan. Het valt haar zwaar dat ze haar opa niet meer heeft en achterblijft met mensen die haar niet goed aanvoelen. Daarom stuurt ze DNA op met de hoop dat er uitkomt dat ze in ieder geval voor een kwart Algerijns bloed heeft. Waarom Neige juist aan dat DNA zoveel waarde lijkt te hechten is wel te raden, maar overtuigt niet. Ook het verkrijgen van een Algerijns paspoort en haar onderzoek naar het Algerijnse verleden en dat van Algerijnen in Frankrijk, en de daarbij behorende protesten, is vlakjes.

Dat protesten puur opgevoerd worden in Neiges eigen identiteitscrisis doet geen recht aan de complexiteit die daar achter ligt. In dat licht verliest ook de discussie rond de strijd van de opa en zijn houding ten opzichte van het geloof aan diepgang. Omdat de tweede helft van de film zijn eigen kracht verloochent, blijft de kijker achter met een onvoldaan gevoel. Zeker omdat ook de familieproblemen ineens toch allemaal afgerond lijken te worden in een onnodig zijlijntje dat in het hele verhaal niet logisch is. Wellicht had Maïwenn het script beter uit handen kunnen geven om tot een evenwichtiger geheel te komen.