Recensie 'Hytti Nro 6'

In 2016 won de Finse regisseur Juho Kuosmanen de Un Certain Regard op het filmfestival van Cannes voor zijn debuut The Happiest Day in the Life of Olli Mäki (2016) en kreeg lovende recensies van pers en publiek. Nu is hij terug met zijn tweede speelfilm, Hytti Nro 6 (2021), de Finse titel voor Compartment No. 6.

Zo'n beetje alles speelt zich af in slaapcoupé nummer 6 van de trein die op weg is van Moskou naar Moermansk. De Finse student Laura (Seidi Haarla) – ze is ook een Finse actrice – heeft 1200 kilometer voor de boeg, enkel en alleen om oude rotstekeningen te bekijken. In werkelijkheid vlucht ze voor de liefde en het leven. Op de universiteit heeft ze een verhouding met haar professor en huisbaas Irina. Zij zou met haar meegaan maar moest op het allerlaatste moment afzeggen. Gaandeweg de treinreis moet Laura concluderen dat de liefde misschien toch minder diep zit dan ze zich had voorgesteld. Dezelfde Irina neemt nu de telefoon niet op of poeiert haar af in de spaarzame momenten dat ze wel aan de telefoon is.

Mooi sfeerbeeld

Ze deelt haar coupé met de Russische nogal onbehouwen Ljoha (Yuriy Borisov), die in tegenstelling tot Laura met weinig interesse voor cultuur en geschiedenis in de trein zit – verplicht voor werk en veelal aangeschoten – en haar meer irriteert dan inspireert. Maar de reis is lang en de ruimte beperkt dus zijn ze op elkaar aangewezen. En daar neemt Kuosmanen ruim de tijd voor.

De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Rosa Liksom maar verplaatst tijd en handeling naar de perestrojka-jaren kort na de val van de muur richting Moermansk, in plaats van de Transsiberië Express richting Vladivostok. Dat geeft een andere, meer politieke lading. De sfeer van die tijd, half jaren 80 tot begin 90, is goed weergegeven. De relatie tussen de twee dolende zielen, die ieder op zoek zijn naar zichzelf, is misschien nog wel beter weergegeven. Naarmate het schild zakt, zien we twee mensen die allebei op zoek zijn naar menselijk contact maar niet goed weten hoe daar mee om te gaan. Vanuit Laura lijkt er zelf sprake van enige verliefdheid maar Ljoha is veel afstandelijker en onberekenbaar.

Tegenpolen

Halverwege de reis ontmoet Laura ook nog een Finse reiziger die een tijdje met hen meereist. Het geeft even een andere focus en afwisseling. Laura en Ljoha zijn als twee magneten maar ieder met een noord- en een zuidpool. Ze trekken elkaar aan en stoten elkaar af. Het is fascinerend om te zien hoe de twee elkaar toch weer vinden en toch zo weinig connectie maken. Toch zijn het twee interessante personages ondanks dat we verder weinig van ze te weten komen. De film heeft een rustige vertelstructuur en kabbelt net als de trein lekker door. Met hier en daar een uitstapje naar een ander personage, plaats of handeling.

Vorig jaar in Cannes won Kuosmanen voor deze film de Grand Prix, die hij moest delen met Asghar Farhadi voor zijn film A Hero (2021). Het toont aan dat deze jonge Finse filmmaker een zeker talent bezit en sfeervolle films weet af te leveren die gezien mogen worden.