Recensie 'Stromboli'

Sara's leven ligt volledig overhoop en dus reist ze met een koffer vol drank en zomerjurkjes af naar het eiland Stromboli. Daar had ze ooit een romantische vakantie met haar man, maar nu is ze er juist om overal van weg te vluchten. Dat lukt haar maar amper en als ze per ongeluk in een spirituele retraite terechtkomt, wordt ze ontzettend geconfronteerd met haar eigen verleden.

Boekverfilming

Stromboli (2022) is de nieuwe film van de Nederlandse filmmaker Michiel van Erp en de hoofdrol van Sara wordt gespeeld door niemand minder dan Elise Schaap. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige boek van Saskia Noort, dat een paar jaren geleden werd genomineerd voor de NS Publieksprijs en werd geproduceerd in samenwerking met Netflix. Van Erp wijkt in zijn film een beetje af van het plot van Noort, maar de hele sfeer en de conclusie van de film sluiten wel goed aan bij het originele verhaal. Het boek is stelliger in sommige standpunten, waar de verfilming wat luchtiger voor de dag komt.

Vrouw op de vlucht

De film draait om de Nederlandse Sara, een vrouw van rond de veertig die haar huwelijksleven ontvlucht en naar het eiland Stromboli vertrekt. Op dat eiland hangt ze in eerste instantie de asociale Nederlandse toerist uit - zo eentje die je tijdens je vakantie het liefst vermijdt. Overal waar ze komt, wordt het een ongelooflijke bende. Haar karakter wordt 'likeable' gemaakt door flashbacks die duidelijk pijnlijke of veelbetekenende herinneringen voor moeten stellen, maar dat komt niet erg uit de verf.

Vlot verhaal

Het tempo van Stromboli ligt hoog, en dat is goed. We worden meteen met Sara meegesleurd in de roes van seks, alcohol, maar voornamelijk ellende. Onze hoofdpersoon is de weg kwijt en wordt weer op het goede pad gewezen door een zogenaamde goeroe. Deze goeroe is een witte man met veel charisma die samen met een Indiase assistent een ontzettend dure cursusweek begeleidt. In die setting komen ontzettend veel stereotyperingen voorbij, de één aanstootgevender dan de ander. Daardoor blijft het lang lastig om je echt in te leven in de personages: ze zijn allemaal saai, stinkend rijk en ontzettend losgezongen van de realiteit. Pas tegen het einde begin je wat sympathie voor ze te krijgen.

Sympathie is dan ook niet het hoofddoel van deze film, maar een ander statement wordt er ook niet gemaakt. Er zit een boodschap in over trauma en we leren dat iedereen iets meegemaakt heeft en misschien wel een reden heeft voor zijn of haar vreemde gedrag. Dit maakt de personages én ons als kijker wat vergevingsgezinder, maar dat verdwijnt ook weer snel als blijkt dat de hoofdpersonen zich nog steeds ronduit onbeleefd gedragen tegen de lokale bevolking.

Stromboli is een oppervlakkige maar niet oninteressante komische dramafilm over trauma, vriendschap en therapie en stort in een hoog tempo een hoop verschillende levensverhalen over je uit. Dat levert een aardige anderhalf uur kijkplezier op, die je daarna vrij snel weer vergeet.