Recensie 'Burning Days'

Emre, een openbaar aanklager uit de grote stad, wordt uitgezonden naar het kleine dorp Yaniklar, dat geteisterd wordt door droogte en zinkgaten. Zijn aankomst gaat toevallig gepaard met de jacht op een wild zwijn, dat in paniek door het dorp rent met tientallen jongens en mannen achter hem aan. Het bloedspoor van het dode beest zet de toon voor het verhaal dat zich hierna langzaam ontvouwt.

Turkse film noir

Burning Days (2022) is de nieuwe meeslepende film van de Turkse regisseur Emin Alper en is een soort kruising tussen een film noir en een politieke thriller. De hoofdrol wordt waanzinnig goed gespeeld door Selahattin Pasali, die je kunt kennen van Netflix-serie Pera Palas'ta Gece Yarisi (2022– ). Zijn tegenspelers zijn onder anderen Ekin Koç, Erol Babaoğlu en Erdem Şenocak, die ook allemaal een uitstekende acteerprestatie neerzetten. De film vertelt een simpel verhaal, opgedeeld in vier delen, dat langzaam maar zeker ondraaglijk spannend wordt.

De eerste zaak die Emre voor zijn kiezen krijgt, gaat over een verkrachting. Een ernstig vergrijp, en bovendien niet de eerste keer. Emre bevindt zich meteen in een moeilijke situatie: hij heeft een kater, en die heeft hij te danken aan een drankgelag van de avond ervoor, waar het slachtoffer van de verkrachting ook aanwezig was. Hij denkt te hebben gezien wat er gebeurde, maar is ook een deel van de avond vergeten. En kloppen de herinneringen die hij terug weet te halen eigenlijk wel?

Sterke thema's

De rest van de film is een zoektocht naar de waarheid, waarin we ook steeds meer te weten komen over het lokale politieke conflict rond het waterbeheer en de zinkgaten én we Emre zien worstelen met zijn eigen seksualiteit. Burning Days is in zijn thematiek ontzettend actueel en tegelijkertijd tijdloos. De politieke spelletjes, het kuddegedrag, de manier waarop geruchten zich verspreiden en de volkswoede zijn universeel en worden in Alpers poëtische beeldtaal naar ons toegebracht en begeleid door een indringende soundtrack van Stefan Will.

Eeuwige buitenstaander

De regisseur is ook niet vies van een beetje symboliek, maar legt het er niet te dik bovenop. Het geslachte wilde zwijn uit de beginscène blijft steeds terugkeren, en daarna volgen ook ratten die gevangen zitten tussen muren en de zinkgaten die de continuïteit van het landschap uiteen doen vallen. Emre is een buitenstaander in dit verhaal en vertegenwoordigt niet alleen zichzelf, maar het hele verschil tussen platteland en stad, conservatief en liberaal, en misschien ook wel tussen heteronormatief en queer.

Alper weet al die zaken in zijn film te stoppen en weet ondertussen de kalmte in het verhaal te bewaren. Het plot van de film komt langzaam op ons af, en hoe meer puzzelstukjes er op hun plek vallen, hoe zenuwslopender de kijkervaring wordt. De rustige uitstraling van de film is misleidend: het lot van Emre kruipt onder je huid en zorgt ervoor dat je op het puntje van je stoel zit, tot aan de laatste bizarre minuten. Burning Days is een gelaagd kunstwerk om nog veel aan terug te denken.