Recensie 'Butcher's Crossing'

Kansas, 1874. De jonge Will Andrews (Fred Hechinger) arriveert op paard en wagen in het kleine dorp Butcher's Crossing, op zoek naar avontuur. Met zijn studie aan Harvard is hij gestopt, want hij wil meer van de wereld zien. Met naïeve bewondering hoorde hij als tiener zijn vaders wilde verhalen over mannen die op buffels jagen in de midwest, en hij moet en zal dat met eigen ogen zien.

John Williams

Butcher's Crossing (2022) is de nieuwe film van Gabe Polsky, die zich baseerde op het gelijknamige boek van de Amerikaanse schrijver John Williams. De schrijver werd in 2012 door heel Nederland herontdekt na een heruitgave van Stoner (1965), wat er ook voor zorgde dat deze western uit 1960 bij veel mensen op de boekenplank belandde. Een geliefd en geroemd boek, en dat schept behoorlijke verwachtingen voor de verfilming. Verwachtingen die Polsky ook deels weet waar te maken.

Het wilde westen

We worden de film ingezogen aan de hand van een voice-over van Will, die in een brief aan zijn vader uitlegt wat zijn plan is. Hij reist af naar de midwest, gaat daar op zoek naar een handelaar in buffelhuiden en vraagt hem of hij mee mag op buffeljacht. Een redelijk overzichtelijk plan, maar zo eenvoudig is het natuurlijk niet. Will komt terecht in een rauwe mannenwereld waar zijn beleefde glimlach en zijn manieren totaal misplaatst zijn. De handelaar zit niet op hem te wachten, maar in het café treft hij gelukkig de excentrieke Miller (Nicolas Cage). Miller is een eigenaardige, duistere figuur die een lange jacht wel ziet zitten, en er ook nog wel de juiste mensen en materialen voor kent. Enigszins geïntimideerd maar vooral opgewonden stemt Will in, en overhandigt hem al het geld dat hij heeft.

Vanaf dit moment zijn we met z'n allen overgeleverd aan de grillen van Miller. Hij neemt ons mee in het spectaculaire landschap van Kansas en levert ons zonder genade over aan de woeste natuur. In het boek gaat dit geleidelijk, maar daar is in de film geen tijd voor. We maken grote sprongen in de tijd, wat de verwarring en waanzin van de hele onderneming van de mannen alleen maar vergroot. De koortsdromen worden er realistischer van, maar je verliest hierdoor wel af en toe het contact met de hoofdpersonen.

Spektakel én greenscreen

De beelden die we ondertussen voorgeschoteld krijgen, zijn wel ontzettend spectaculair. De landschappen zijn prachtig, de buffels imposant en het leed dat de jacht aanricht komt visueel nog veel harder binnen. Polsky en zijn team hadden echter maar beperkt de tijd om de film te schieten, en daarom zijn ze voor een deel toch uitgeweken naar een studio. Geen probleem natuurlijk, behalve dat de scènes die met greenscreen zijn opgenomen opvallend slecht bewerkt zijn, en ook een deel van de special effects rond de buffels klopt niet. Eeuwig zonde voor een film die er verder zo waanzinnig mooi uitziet.

Ondanks dat blijft Butcher's Crossing een intrigerende film met een boeiend verhaal, dat naast spanning ons ook nog een waardevolle geschiedenisles brengt. En een uitgemergelde Nicolas Cage die een bloederig stuk rauwe lever in zijn mond propt. Wat wil een mens nog meer?