Recensie 'Ma Loute'

De Franse regisseur Bruno Dumont won in zijn carrière twee keer de prestigieuze Grand Prix-prijs op het festival van Cannes. Zijn nieuwste film Ma Loute is echter geen succes. De absurde komedie is zelden grappig en het verhaal mist focus.

Het is de zomer van 1910 in de Slack-baai in Noord-Frankrijk. Als verschillende toeristen van het strand verdwijnen, gaan rechercheurs Machin en Malfoy op onderzoek uit. Er woont een kleine gemeenschap van vissers en mosselplukkers in het dorp, waaronder de arbeidersfamilie Brefort en in de zomer is het een komen en gaan van rijke badgasten. Zo brengen ook de welgestelde Van Peteghems uit Lille de maanden juli en augustus door in hun villa met uitzicht op zee.

Klassenstrijd

De bekende Franse regisseur Bruno Dumont wil met Ma Loute de opkomende klassenstrijd uit de 20e eeuw laten zien. Het contrast tussen de rijke Van Peteghems en de arbeidersfamilie Brefort is niet groter voor te stellen. De Breforts zijn zelfs gecast als een ‘echte’ Franse arbeidersfamilie. De twee culturen laat hij samenkomen in de liefde tussen de jonge Billie (Raph) en Ma Loute (Brandon Lavieville). Maar door thema’s als incest, kannibalisme en bovennatuurlijke krachten is de film eerder verbazingwekkend dan spannend. Zo doden Ma Loute en zijn vader toeristen, die ze zelf overvaren, om ze vervolgens op te eten en vliegt de dikke inspecteur Machin (Didier Després) opeens weg als een ballon. Het ‘spannende’ onderzoek van de inspecteurs Machin en Malfoy (Cyril Rigaux) naar de verdwijningen vormt dan ook niet de rode draad van het verhaal. Door hun postuur lijken ze net de Dikke en de Dunne, maar ze zijn te dom om ook maar een vermoeden van de daders te hebben.

De regisseur wil de gebeurtenissen in de film op een grappige manier verbeelden en verwoorden, maar ook daar slaagt hij niet in. De meeste grappen zijn te flauw en een aantal grappen wordt zelfs zo vaak herhaald dat een lach plaatsmaakt voor een zucht. Het is niet zo dat de acteurs slecht acteren, maar de karikaturen die zij spelen worden na een tijdje vermoeiend.

Overdreven acteerwerk

Zo bralt en zingt en André van Peteghem (Fabrice Luchini) rond over de ‘lagere klassen’. Zijn vrouw Isabelle (Valeria Bruni Tedeschi) is wat gestructureerd, maar lijkt elke realiteitszin te hebben verloren. Aude van Peteghem (Juliette Binoche), de zus van André en moeder van Billie, valt het meeste op. Met haar verwaande houding en theatrale spel is ze te nadrukkelijk aanwezig. Het continue geschreeuw, de verbazing en overdrevenheid zorgen eerder voor ergernis dan bewondering. Het is jammer dat Dumont zijn sterke cast verkeerd gebruikt.

Als de aftiteling begint, blijft de kijker achter met de vraag waar Ma Loute heen wil. De film lijkt te gaan over klassenstrijd en armoede, maar de thema’s worden zo overdreven neergezet dat er moeilijk betekenis aan gegeven kan worden. De acteurs acteren te overdreven en de grappen pakken verkeerd uit. Hopelijk brengt de Franse regisseur in zijn volgende film meer focus aan.