Recensie 'The Here After'

Wie Thomas Vinterbergs Jagten over stigmatisering en onterechte beschuldigingen heeft gezien, zal The Here After wel bekend voorkomen. Het grote verschil in focus is echter dat de hoofdpersoon in regisseur-schrijver Magnus von Horns verhaal wel een ernstig misdrijf heeft gepleegd.

Doodgewone jongen

John (Ulrik Munther) wordt vrijgelaten uit een naamloos instituut (waarschijnlijk een jeugdgevangenis) en opgehaald door zijn vader. We weten niet wat John heeft misdaan en hij komt over als een rustige 'normale' jongen. Toch krijgen we door willekeurige rare opmerkingen het gevoel dat er iets aan de hand is en wanneer John door een vrouw in de supermarkt wordt aangevallen weten we het wel zeker. De aard van de misdaad blijft nog een tijd een mysterie. De meeste mensen - met name Johns klasgenoten - zijn niet blij met zijn terugkeer en John is automatisch een verstoteling. Sommigen gaan zelfs over tot intimidatie, maar John vecht niet terug. Hij en klasgenote Malin worden wel (meer dan) vrienden en haar open houding stelt hem in staat te zeggen wat hem allemaal op het hart drukt.

Van popster naar acteur

De film toont enkele gelijkenissen met Vinterbergs Jagten, maar omdat John echt een misdaad heeft gepleegd verandert de aard van de film totaal. Het casten van Zweedse popster Munther (zijn eerste rol!) is daarom ook een meesterzet. Zijn bleke kinderlijke gelaat en kalme gedrag suggereren onschuld, maar ook koelbloedigheid. Als Von Horn hem te vriendelijk had neergezet, zouden we het terechte wantrouwen van de mensen om John heen minder begrijpen.

Waar Vinterberg met Jagten vraagtekens zet bij het ongeremde gevaar van de lynch mob, vraagt Von Horn ons in hoeverre een tweede kans in onze samenleving echt mogelijk is. Net zoals John het recht heeft om het verleden achter zich te willen laten en opnieuw te beginnen, heeft zijn omgeving het recht hem te wantrouwen en te confronteren met zijn misdaad. Maar hoe moet John omgaan met de samenleving als die samenleving aan hem geen behoefte heeft?

Psychologische dynamiek

Wel blijft The Here After qua psychologie wat aan de oppervlakte. Hoe John ertoe kwam om zijn misdaad te plegen, komen wij als kijker nauwelijks te weten. We merken wel dat Johns vader en vooral zijn opa gewelddadige neigingen hebben. De opa zegt vrijwel niets en heeft niet eens zin om zijn onderbroek aan te trekken, maar zodra de hond van Johns familie ernstig ziek is, aarzelt hij niet om hem meteen af te schieten. Ondanks deze hints dat geweld in het DNA van Johns familie zit, durft regisseur Von Horn nooit echt een directe link te leggen. Ook John zelf maakt slechts enkele spaarzame opmerkingen over zijn misdaad. Von Horn is duidelijk meer geïnteresseerd in het sociaal-maatschappelijk aspect van zijn drama en de complexe psychologische dynamiek komt hierdoor niet helemaal tot z'n recht.

Het is uiteindelijk met name de structuur van The Here After die het verhaal zeer spannend en meeslepend houdt. Hoe we langzaam maar zeker Johns misdaad ontdekken, de alsmaar groeiende spanningen tussen hem en de mensen om hem heen, de koele afstandelijke cinematografie die Johns isolement benadrukt, het gebrek aan muziek, alles is fraai opgebouwd. The Here After blijkt een knappe studie over de mogelijke onmogelijkheid van een tweede kans.