Recensie 'Twisters'

In 1996 bracht de Nederlandse regisseur Jan de Bont de tornado op spectaculaire wijze naar het grote doek met de film Twister (1996). Nu, 28 jaar later, komt er een vervolg; opnieuw gebaseerd op het werk van Jurassic Park-auteur Michael Crichton. De regie is nu in handen van Lee Isaac Chung die voor het eerst de overstap naar een grote Hollywood-film mag maken. Lukt het hen om de wilde stormen in Amerika nog steeds interessant voor ons te houden?

Terug naar Oklahoma

Nadat Kate Cooper (Daisy Edgar-Jones) in haar studententijd tegen een extreme tornado aanloopt en daarbij meerdere vrienden verliest, ruilt ze het onstuimige Oklahoma in voor het, qua weer dan, rustigere New York. Ze slijt haar dagen met een saaie baan bij de weerafdeling van een tv-zender. Als haar jeugdvriend Javi langskomt, weet hij haar over te halen om mee terug te komen naar Oklahoma. Hij is een bedrijf gestart om betere data van de tornado's te verzamelen om daarmee mensenlevens te redden. In hun jacht naar de perfecte tornado komen ze ook het team van de roekeloze socialmedia-ster en tornadojager Tyler Owens (Glen Powell) tegen. Terwijl het stormseizoen steeds heftiger wordt, ontstaat er ook een strijd tussen beide teams.

Stuk volwassener

Twisters (2024) laat vanaf de start zien dat de film toch een volwassenere versie van zijn voorganger uit 1996 is. Waar Twister een echte 90's actiefilm was met alle herkenbare elementen uit die tijd, is Twisters dankzij de huidige technieken veel meer een visuele beleving die dichtbij de realiteit komt. Juist daarom is het jammer dat er in de film een aantal te overdreven dingen zijn gestopt voor extra spektakel. Auto's die tornado's inrijden om er vuurwerk af te steken. Tornado's die huizen van de grond kunnen trekken, maar als een auto twee boren de grond in werkt tot circa een halve meter dan is die niet meer los te krijgen van de grond. Het is zonde, want Twisters is echt een beleving in de huidige bioscopen.

Stormachtig weer en een helderblauwe hemel

Wat de film naast de spectaculaire beelden goed doet, is een aantal verwijzingen naar haar voorganger uit 1996, maar niet te veel. Kate heeft aan dezelfde universiteit gestudeerd als Bill en Jo en hier en daar is er een opmerking die je gelijk herkent. Daarnaast is de staat Oklahoma bijna een apart karakter in de film. Prachtige uitgestrekte stukken land met rodeo's en klassieke diners, die zo nu en dan langzaam pikdonker worden in het naderende stormgeweld. Hoofdrolspelers Powell en Edgar-Jones lijken symbool te staan voor stormachtig weer en een helderblauwe hemel. Deze chemie werkt ook mooi voor het verhaal. Helaas konden de makers het niet laten om de film te vullen met overdreven Amerikaanse heldencomplexen. In elk stadje willen onze stormjagers de mensen helpen en redden. Hoe onnozel dat af en toe ook lijkt.

Twisters is een duidelijke upgrade van de film Twister uit 1996. De nieuwe versie laat je het natuurgeweld van de tornado, die voor veel mensen in de Verenigde Staten normaalste zaak van de wereld is, in de bioscoop levensecht meemaken. De flauwe filmclichés leiden gelukkig niet te veel af van het spektakel dat we voorgeschoteld krijgen. Wat de weersverwachting ook wordt deze zomer, reden genoeg voor een bezoekje aan de bioscoop.