Recensie 'Pop Aye'

Road trips zien we wel vaker in films, minder vaak als deze vergezeld gaan van dieren. Kirsten Tans regiedebuut neemt ons mee door het prachtige Thaise landschap met een vermoeide architect die de olifant uit zijn jeugd naar zijn oude dorp wil brengen. Tan weet een intiem verhaal te vertellen zonder hierbij ook maar één keer in sentimentaliteit te vervallen.

Road trip

Thana's leven ziet er aan de buitenkant oké uit. Hij is getrouwd en werkt als architect in Bangkok. Maar zoals zo vaak ligt de zaak gevoeliger. Hij en zijn vrouw zijn vervreemd van elkaar geraakt en van zijn werk geniet hij ook niet echt meer. Op veel respect hoeft hij op zijn werk ook niet te rekenen, want de jongere generatie neemt snel de boel over. Wanneer hij een wel heel specifiek 'speeltje' ontdekt in de la van z'n vrouw heeft hij er even genoeg van. Hij doolt doelloos door Bangkok en ziet plotseling Pop Eye, de olifant waar hij vroeger als kleine jongen zo vaak mee speelde. Hij koopt 'm en besluit zijn dagelijks leven even achter zich te laten. Hij begint aan de lange tocht om de olifant naar z'n oude dorp te brengen in de hoop dat hij daar op goede zorg kan rekenen.

Chance encounters

De road trip is de spirituele kern van de film. Tijdens zijn tocht heeft Thana korte bijzondere ontmoetingen met andere mensen die aan het eind van hun latijn zijn maar toch positief proberen te blijven, zoals een zwervende hippie die van een verlaten tankstation zijn thuis heeft gemaakt. De man droomt er nog van om een motorrit met zijn vroegere vriendin te maken en Thana geeft hem zonder na te denken de middelen om dit toch voor elkaar te krijgen.

Eerlijk

Vooral knap is dat regisseur Tan op een emotioneel eerlijke manier deze verhalen vertelt en Thana's reis nooit te sentimenteel maakt. De road trip biedt geen klinkklare levenslessen voor Thana. Er is niet per se een licht aan het einde van deze tunnel, hoewel de film wel redelijk optimistisch eindigt. Ook Thana's terugkeer naar zijn jeugddorp biedt niet de geruststelling die je zou verwachten, maar een harde reminder hoe sterk de economische invloed is van de grote steden, dezelfde steden waar Thana juist aan wil ontsnappen. Pop Aye heeft dus ook een ecologische boodschap, maar Tan verweeft dit soepeltjes in haar verhaal. De onomkeerbare economische vooruitgang wordt op veelzijdige wijze zichtbaar gemaakt, van Thana's veranderde thuisdorp en de promotieclip voor een strak nieuw gebouw (dat totaal niet strookt met de omgeving) tot monniken die VISA-kaarten accepteren, Tan zoomt op komische maar voornamelijk melancholische wijze in op het spanningsveld tussen verleden en toekomst. Tans acteurs dragen hieraan bij met name door hun doorgewinterde uitstralingen. De beste acteur blijft natuurlijk de olifant. Met zo'n sympathieke kop ligt er ongetwijfeld een vruchtbare acteercarrière in het verschiet.