Recensie 'Les fantômes d'Ismaël'

Desplechins Les fantômes d'Ismaël is een vreemd brouwsel. Een film die begint met een dramatische driehoeksverhouding en eindigt als filmische goocheltruc die zoveel mogelijk genres en vertelstijlen probeert te combineren. Fans van Desplechin zullen zich vergapen, de nieuwkomers slechts gapen…

Blast from the past

Ismaël Vuillard (Mathieu Amalric) is een filmmaker, een melancholicus die met pillen en drank probeert te vergeten hoe zijn vrouw Carlotta (Marion Cotillard) plotseling verdween, 21 jaar, 8 maanden en 6 dagen geleden. Haar vader is zo getraumatiseerd dat hij zelfs de neiging heeft Ismaël 's nachts op te bellen als hij weer eens nachtmerries over haar heeft. Ismaël begint echter wat innerlijke rust te vinden als hij astrofysicus Sylvia (Charlotte Gainsbourg) ontmoet. Ze brengen rustig de tijd door in zijn strandhuis, hij werkt aan zijn nieuwe scenario over zijn broer en ze leefden nog lang en gelukkig…or do they? Terwijl Sylvia ontspant op het strand komt er een vrouw op haar afgelopen die zichzelf Carlotta noemt, Ismaëls vrouw. Sylvia kijkt alsof ze een spook ziet en wanneer Ismaël zijn 'overleden vrouw' weer ziet, ontstaat er een nogal ongemakkelijke sfeer in dit gezellige strandhuis.

Acteurs

Op de acteurs valt weinig aan te merken. Amalric zullen veel kijkers wel kennen als de slechterik uit Quantum of Solace, maar de Franse veteraan maakt hier een dramatisch sterkere indruk, als de melancholische cineast die wanhopig zijn demonen in bedwang probeert te houden. Cotillard speelt Carlotta als een mysterieuze schim uit Ismaëls verleden. Een rol die haar wel toevertrouwd is, denk aan Inception. Door haar ambigue acteerwerk weet je nooit of ze nu echt bij Ismaël wil blijven of, zoals ze zelf zegt, zomaar weer zou kunnen vertrekken. Cotillard heeft ook een paar fantastische monologen waarin ze praat over wat ze allemaal heeft meegemaakt in het buitenland. Met Gainsbourg kun je je het meest identificeren en zij is ook het emotionele hart van de film. Ze blinkt vooral uit wanneer ze middenin de film toch besluit Ismaël te verlaten. De oprechte manier waarop ze dan over zichzelf en haar relatie met Ismaël praat maakt veel indruk en het zijn deze scènes die de film nog enige diepgang geven.

Mengelmoes

Maar Les fantômes d'Ismaël is ook een experiment en dat levert steeds vaker het gevoel op dat stijl de overhand krijgt ten koste van drama. Als je niet bekend bent met Desplechins stijl, dan zal geen enkele recensie je echt op Les fantômes d'Ismaël kunnen voorbereiden. De film speelt ook met meerdere verhaallijnen, maar dit levert vaak meer verwarring dan duidelijkheid op. Het subplot omtrent Ismaëls broer Ivan dat zich ontpopt als een spionageverhaal boeit niet omdat de link met het hoofdverhaal nooit duidelijk wordt. Desplechin lijkt ook te spelen met genres en clichés, maar op enkele individuele krachtige momenten na wordt het nooit echt een appetijtelijk geheel. Les fantômes d'Ismaël blijkt eerder een mengelmoes dan haute cuisine.