Recensie '3 Days to Kill'

Uit de koker van Luc Besson komt de zoveelste kopie van Taken: Kevin Costner als stoere vader moet onschuld van tienerdochter redden en intussen met terrorist afrekenen. Pulp van de mindere soort.

Ethan Renner (Kevin Costner) is het type geheim agent dat zijn pistool doorlaadt terwijl hij over de telefoon Happy Birthday zingt voor zijn dochter. Of de directrice van haar school aan de lijn heeft en daarom even moet wachten met het aansluiten van accukabels op de oorlellen van zijn martelslachtoffer. Dat soort vader-dochtermomenten komen aan de orde in 3 Days to Kill, de laatste film uit de koker van de Fransman Luc Besson. Zijn EuropaCorp produceerde de film en hijzelf schreef het scenario, samen met Adi Hasak. Besson zet met deze film zijn obsessie met de moeizame relatie tussen oudere vaders en hun tienerdochters voort (hij heeft er zelf vier bij drie verschillende vrouwen). De mannen in zijn films zijn stoere bikkels, maar ze worden altijd nogal emotioneel als het om hun dochter gaat. En vooral ook gewelddadig. Dit is het soort film waarin niet op een lijk meer of minder wordt gekeken.

Knippen en plakken

Besson heeft voor 3 Days to Kill rijkelijk geknipt en geplakt uit zijn scripts voor Taken en soortgelijke films. Ook hier is er dus weer de vader die de voeling heeft verloren met zijn kleine meid tijdens al die jaren bij de CIA. "Zullen we straks weer eens in de draaimolen gaan, lieverd. Daar hield je toch zo van?" "Ja, toen ik negen was, pap!" En ook hier moet papa de onschuld van zijn dochter verdedigen als hij haar op een zeker moment schaars gekleed in de klauwen van een stel ongure mannen aantreft. Het speelt zich natuurlijk allemaal weer af in Parijs op de geijkte locaties, zoals op de oevers van de Seine en de trappen van de Sacré-Coeur. Het schaamteloze zelfplagiaat kent geen grenzen in deze film.

Rechttoe-rechtaan

Taken had tenminste nog een duidelijke drijvende kracht in de zoektocht van Liam Neeson naar zijn ontvoerde dochter. Die drijvende kracht ontbreekt in 3 Days to Kill. Naast de hernieuwde kennismaking van Ethan met zijn tienerdochter Zooey (Hailee Steinfeld) en zijn ex-vrouw Christine (Connie Nielsen), draait het in deze film om het uitschakelen van een terrorist, een zekere Wolf. De makers hebben geen enkele poging gedaan om die jacht interessant te maken met een verrassende wending of een intrigerend personage. Het is allemaal rechttoe-rechtaan.

Doordat we telkens moeten schakelen tussen Ethans "werk" en de momenten die hij met zijn dochter doorbrengt – hij leert haar onder meer fietsen en stijldansen, in scènes waarvoor het woord cliché absoluut ontoereikend is – zit er een soort start-stopritme in de film. Die twee uur duren zo wel heel erg lang. De regisseur van dit alles is McG, een filmmaker die een veelbelovende eigen stijl leek te hebben toen hij in 2000 debuteerde met Charlie's Angels. Maar na een paar grote missers is de man afgezakt tot het niveau van inhuurkracht voor een film die slechts te omschrijven is als pulp.