Recensie 'Jumbo'

Na de eerste aanraking springt de vonk over tussen Jeanne en Jumbo. Letterlijk, want wanneer Jeanne, die in het pretpark werkt, deze kermisattractie schoonmaakt gaat een van zijn rode lichtjes branden. Dat is de start van het, qua onderwerp, onconventionele speelfilmdebuut van Belgische regisseuse Zoé Wittock. Jumbo ging in première op Sundance, was op Berlinale deel van de Generation 14plus-sectie en is nu exclusief te zien op streamingplatform Picl en voor Cinevillepashouders op Vitamine Cineville.

Buitenbeentje

De onzekere en socially awkward Jeanne werkt in een klein pretpark waar net een nieuwe attractie is aangeschaft: Move it, of Jumbo, zoals Jeanne hem noemt. Jeanne wordt vertolkt door Noémie Merlant (uit het prachtige Portrait de la jeune fille en feu van vorig jaar) en laat een totaal andere kant van zichzelf zien. Ze lijkt een stuk jonger en staat zeker niet stevig in haar schoenen. Ze heeft moeite om connecties te maken met mensen, wordt uitgelachen door een groepje jonge pretparkbezoekers en is liever in het park bezig dan dat ze ingaat op de avances van haar baas Marc (Bastien Bouillon).

Star-crossed lovers

Hoewel het gegeven om een personage verliefd te laten worden op een kermisattractie origineel is, is de uitwerking dat niet. Het is voorspelbaar waar het verhaal heen gaat en als je de kermisattractie zou vervangen door een 'gewone' star-crossed lover zou er niets veranderen. Wat wel een leuk aspect is van deze twist is dat er gespeeld kan worden met de fantasieën die Jeanne over Jumbo heeft. Dit levert een paar surrealistische scènes op die gewaagder zijn. Zo wordt er gespeeld met de rood en groen gekleurde lichtjes en het feit dat de attractie goed geolied moet blijven. Als de vervreemdende toon die Wittock daar te pakken heeft door de hele film heen aanwezig zou zijn, zou het een interessanter kijkspektakel opgeleverd hebben.

Kleurloze personages

Wat niet bijdraagt aan de film, is dat het script Merlants sterke spel geen recht doet, want het personage van Jeanne krijgt nooit veel diepgang. De kijker weet alleen dat ze graag modellen bouwt van de attracties in het pretpark en dat ze verliefd wordt op Jumbo. Haar moeder (Emmanuelle Bercot) is er om wat conflict toe te voegen en hetzelfde geldt voor Marc, geen van beide wordt verder uitgewerkt. Het meest interessante karakter is de nieuwe vriend van Jeannes moeder (Sam Louwyck), die wel begrip toont, maar verder ook vooral komt opdraven op de momenten dat het verhaal het nodig heeft.

Belofte voor de toekomst

Ondanks de zwakke punten, houdt de film de aandacht wel voldoende vast en door de paar scènes die eruit springen, weet Wittock zich genoeg te onderscheiden om ervoor te zorgen dat nieuwsgierigheid naar wat ze hierna gaat doen blijft hangen. Helaas lost Jumbo de beloftes die het oproept met een sterke hoofdrolspeelster, sferische fantasiescènes en een interessant concept nooit in.