Recensie 'Big Time Adolescence'

Wanneer we kennismaken met de zestienjarige Monroe (Griffin Gluck) wordt hij uit zijn klaslokaal meegenomen door politieagenten. Via de voice-over zegt hij: "Ik weet dat dit erg lijkt, maar dit is niet helemaal mijn schuld", waarop we teruggaan in de tijd. Zes jaar geleden ontmoette hij Zeke (Pete Davidson) die zijn leven totaal niet op orde heeft, maar nadat Monroe vanaf zijn tiende door Zeke op sleeptouw is genomen, is hij hem gaan adoreren.

Buitenbeentjes van Staten Island

Big Time Adolescence (2019) is het filmdebuut van regisseur Jason Orley, die eerder de Netflix stand-up special Pete Davidson: Alive from New York (2020) regisseerde. Davidson heeft hij dus meegenomen naar zijn eerste langspeelfilm en hoewel deze het personage overtuigend neerzet, kan je niet anders dan parallellen zien met de rol die hij eerder dit jaar in Judd Apatows The King of Staten Island (2020) vertolkte. Afgezien van het feit dat zijn haar hier geblondeerd is, gedraagt hij zich hetzelfde. En omdat hij hier niet het hoofdpersonage is, heeft hij praktisch geen karakterontwikkeling, want die is uiteraard voorbehouden aan Monroe.

Monroe heeft ouders die van hem houden, maar hij is niet populair op school en trekt de hele tijd met de oudere groep jongens rond Zeke op, die toen zij nog op school zaten wél populair waren. Monroe probeert dan ook om cool te worden en luistert daarbij naar het advies van Zeke. Niet verrassend is het dat het advies dat Zeke geeft niet goed uitpakt. Zeke weet niet hoe hij relaties moet onderhouden en vindt het een prima idee als Monroe drugs gaat dealen. Hoewel hij zichzelf erg goed vindt, heeft Zekes personage toch wel iets sympathieks, omdat hij op zijn manier wel degelijk om Monroe en anderen lijkt te geven. Wel wil je Monroe af en toe door elkaar schudden en zeggen dat hij best wel even zijn eigen hersenen mag gebruiken. Dat de personages sympathiek genoeg zijn en de onzekerheid van tiener-zijn ook herkenbaar is, maakt het daarom wel een fijne film om te kijken.

Comfortabele coming-of-age

Naast de frustrerende, maar toch sympathieke personages, springt met name de montage in het oog. De zes jaar na de eerste ontmoeting tussen Monroe en Zeke wordt geïllustreerd door een semi one take waarbij de camera rondjes draait als ze met hun vriendengroep staan te chillen. Iedere keer dat de camera hen in beeld brengt dragen ze andere kleding en zie je ze ouder worden. Dit maakt direct de hechte band duidelijk. Ook leuk zijn sommige overgangen van shots, zoals het acteren van een huilbui dat overgaat naar een scène met een echte huilbui. Verder maakt de film weinig spannende keuzes en kijkt hij filmtechnisch gezien even makkelijk weg als het verhaal.

Big Time Adolescence is een comfortabele coming-of-age. Met zijn debuut bewandelt regisseur Jason Orley de bekende paden waarbij het hoofdpersonage met vallen en opstaan leert wat het leven inhoudt en wie hij is en wie hij wil zijn. De acteurs brengen het leuk, maar zeker Davidson valt in herhaling en de film wordt daarom niet naar een hoger niveau getild.