Recensie 'La La Land'

Dat de volgende film van de Whiplash-regisseur iets met muziek te maken zou hebben lag voor de hand, maar een musical? Onverwachte keuze misschien voor onze musical-arme tijd. Damien Chazelle's La La Land is niet alleen een ode aan de klassiekers, maar een onweerstaanbaar verhaal over twee mensen die hun dromen najagen en de onvermijdelijke clash tussen idealisme en harde realiteit.

Droomstad

De twee dromers wonen in Los Angeles, City of Dreams. Mia (fenomenale Emma Stone) is barvrouw, maar droomt ervan om actrice te worden. Ze bezoekt allerlei audities voor kleine rolletjes, maar keert meestal teleurgesteld terug naar haar kamer die volhangt met oud-Hollywoodposters van sterren als Ingrid Bergman. Sebastian (Ryan Gosling) leeft eveneens in het verleden: hij is een jazzpianist die liever 'echte' jazz speelt dan doorsnee-deuntjes in restaurants. Ze 'begroeten' elkaar voor het eerst met opgestoken middelvinger wanneer Mia niet meteen doorrijdt tijdens een file. Daarna blijven ze elkaar onverwachts tegenkomen en de vonken vliegen uiteindelijk over. Ondanks hun eerdere vijandigheid merken ze dat ze toch erg op elkaar lijken: wanhopige idealisten verdwaald in een stad die hen niet begrijpt. De grote vraag blijft echter of hun liefde en idealistische ambities elkaar uiteindelijk niet zullen uitsluiten in de City of (Broken) Dreams.

Onweerstaanbaar

Dit type verhaal is bekend, maar Chazelle's visie is onweerstaanbaar. Al bij het openingsnummer voel je dat je iets bijzonders staat te wachten: een gigantische file op de snelweg ontpopt zich als een zinderende showstopper wanneer tientallen passagiers uitstappen en beginnen te dansen en zingen over het najagen van hun dromen. Na de climax stappen de hoopvolle dromers hun auto's in en keert het alledaagse getoeter weer terug. Niet alleen is de toon gezet (dromen versus realiteit), maar de hele scène is in één shot gefilmd! Chazelle is zo overduidelijk verliefd op de oude musicals dat de film ook vol knipogen zit: Sebastian die kort een lantaarnpaal vastpakt, verwijst natuurlijk naar Singin' in the Rain. Tegelijkertijd is La La Land geen lege pastiche. Ondanks de knipogen behoudt de film zijn eigen identiteit.

Quasi una fantasia

'Magisch' is het enige woord dat La La Land recht doet. Dit zit 'm niet alleen in de chemie tussen Stone en Gosling (hun derde keer als filmkoppel), de kleurrijke cinematografie, de onbegrensde creativiteit van Chazelle en de memorabele nummers van Justin Hurwitz (waarvan City of Stars en Audition eruit springen), maar ook de verfrissende oprechtheid van Chazelle's visie. Hoe hij met zijn hoofdpersonen en de musicalvorm omgaat, is ontdaan van elk cynisme. Een surreële zwaartekrachtloze dans tussen Mia en Sebastian in het sterrenstelsel van het planetarium (uit Rebel Without a Cause) ontroert, juist omdat deze voortvloeit uit hun gevoelens. Magisch realisme. Soms zijn emoties niet in woorden te vatten, daarom voeren muziek en dans 'het woord'. Dat Stone en Gosling niet de beste zangers en dansers zijn, maakt Mia en Sebastian alleen maar menselijker. Dit geldt ook voor hun danschoreografie, vertederend in al z'n eenvoud. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de hartstochtelijke fantasievolle finale. De film is niet perfect. De conflictrijke scènes waarin Sebastian tijdelijk zijn droom opgeeft en met een commerciëlere band toert, zijn niet altijd even interessant. Maar La La Land weet zo vaak een glimlach op je gezicht te toveren dat de ervaring volkomen onweerstaanbaar is. Een absolute must see.