Recensie 'Stranger Things' seizoen 4

Na drie jaar is Stranger Things (2016– ) weer terug met alweer het vierde seizoen. Stranger Things is een mix van vele genres. Het is een coming-of-age story, horror en sciencefiction. En dat in een, voor sommigen, nostalgische jaren 80-setting. De serie is één van de paradepaardjes van Netflix. De vraag is of dit vierde seizoen de kwaliteit van de andere drie kan evenaren.

Boeiende verhaallijnen en een uitstekende nieuwe vijand

Net als in de andere seizoenen volgen we meerdere verhaallijnen. In dit seizoen zijn het er vier. Ten eerste heb je de vertrouwde Hawkins-setting. Ten tweede de Californië-setting. Aan het einde van seizoen drie is een deel van de cast namelijk uit Hawkins vertrokken en naar Californië verhuisd. Omwille van spoilers zal ik verder niet ingaan op de derde en de vierde setting. Wat ik wel kan zeggen is dat dit seizoen iedere verhaallijn boeiend genoeg maakt. En gelukkig maar, want in het tweede en het derde seizoen had de serie nogal wat moeite om alle verhaallijnen even interessant te houden. In het begin kunnen die verhaallijnen wat rommelig overkomen, omdat je je afvraagt hoe alles zich met elkaar verhoudt. Maar aan het einde komt toch alles mooi bij elkaar.

Na de slag met de Mindflayer in Hawkins Mall leek de rust weer te zijn teruggekeerd. Maar niets is minder waar. De groep vrienden krijgt in dit seizoen te maken met een vijand die mogelijk nóg gevaarlijker is dan de Mindflayer. Wat sowieso waar is, is dat de grote vijand van dit seizoen de meest boeiende antagonist van Stranger Things tot nog toe is. Dat belooft wat.

Een getekende groep vrienden

Het sterkste punt van dit seizoen is dat het de karakters complexer maakt dan in de vorige seizoenen. Ik wil niet zeggen dat de karakters in seizoen 1 t/m 3 ééndimensionaal waren, maar het werden soms toch wel wat stereotypes. Gelukkig wordt die lijn hier niet verder voortgezet. De groep vrienden uit Hawkins heeft door de jaren heen veel te verduren gehad, en dat heeft hen getekend. Ieder probeert op zijn of haar eigen manier de traumatische ervaringen achter zich te laten en een normaal leven te leiden. Relaties zijn vertroebeld en de groep probeert daarmee om te gaan. Neem Eleven bijvoorbeeld. Aan het einde van het derde seizoen raakt ze haar krachten kwijt. Dit maakt haar ineens weer een interessanter karakter omdat ze toch wel erg overpowered was. Eerst vernietigde ze vleesetende monsters, en nu kan ze haar pestkoppen niet eens aan. Deze kwetsbaarheid, en haar zoektocht om haar krachten weer terug te krijgen is één van de interessante aspecten van dit seizoen. En haast ieder karakter heeft zo'n interessant verhaal.

Een ode aan de jaren 80

Wat Stranger Things altijd goed heeft gedaan is een ode brengen aan de jaren 80. Dat wordt in dit seizoen wederom uitstekend gedaan. Dit keer wordt er extra veel stil gestaan de A Nightmare on Elm Street-films, zowel in het verhaal zelf als in de karakters. Er is namelijk een karakter dat wordt vertolkt door Freddy Krueger-acteur Robert Englund. Naast de vele filmreferenties wordt natuurlijk ook een grote rol gegeven aan jaren 80-muziek. In het bijzonder de Kate Bush-hit Running Up That Hill uit 1985. Dat nummer werd zelfs zo populair door dit seizoen dat het een ware internethype werd.

Concluderend kan wel gezegd worden dat dit vierde seizoen erg goed is. De vier verhaallijnen, de complexere karakters, de vijand en de jaren 80-referenties zijn allemaal uitstekend neergezet. Als je dit seizoen nog niet hebt gezien dan zou ik het zeker gaan kijken.