Recensie 'The Son'

Peter, een man van middelbare leeftijd, heeft na zijn scheiding een tweede grote liefde ontmoet en is opnieuw vader geworden. Hij is gelukkig in zijn kersverse gezinnetje, totdat die zorgeloze rust bruut verstoord wordt door het nieuws dat zijn ex-vrouw komt brengen. Het gaat slecht met hun 17-jarige zoon Nicholas en ze is ten einde raad.

Peter en zijn vriendin Beth besluiten dat het goed is als Nicholas een tijdje bij hen en de baby intrekt. Een andere omgeving doet de depressieve tiener misschien goed, ze kunnen hem zo beter in de gaten houden en bovendien kan hij nu vaker in de buurt van zijn kleine broertje zijn. Op papier een goede oplossing, maar de realiteit is anders. De grillen van een ongelukkige puber zijn behoorlijk ingewikkeld voor beide ouders en Nicholas zakt alleen maar verder weg in zijn eigen ellende.

Van de regisseur van The Father (2020)

The Son (2022) is de nieuwe film van Florian Zeller, de toneelschrijver die eerder ook zijn eigen toneelstuk The Father met Anthony Hopkins en Olivia Colman naar het witte doek bracht. Ook deze nieuwe film baseerde hij op zijn eigen toneelstuk en hij wist wederom een sterrencast te strikken. Nicholas wordt gespeeld door nieuwkomer Zen McGrath, Hugh Jackman en Laura Dern zijn zijn gescheiden ouders en Vanessa Kirby is jonge moeder Beth. Hun personages hebben allemaal hun eigen leven, maar voor alle personages staan de zorgen om Nicholas centraal. We zien de restjes van wat ooit een gelukkig gezin was, met op de achtergrond de bruisende New Yorkse levendigheid die steeds grijzer en grijzer wordt.

Toneel op het witte doek

De boel wordt goed geacteerd – als je tenminste van toneel houdt. Het originele stuk waar Zeller The Son op baseert, schemert nogal door in de filmvariant. Hetzelfde geldt voor het scenario. Slecht is het zeker niet, maar een deel van de zinnen en vooral de timing van sommige gesprekken komen af en toe gekunsteld over en kwamen vast beter over op de planken dan op het witte doek. Daarnaast is Nicholas zeer welbespraakt voor een ongelukkige tiener die volgens zijn ouders 'niet praat'. Zijn personage is nu en dan erg overtuigend, maar het scenario en de manier van acteren slaan af en toe ook volledig de plank mis. We krijgen niet te zien hoe een depressieve tiener echt is, maar hoe zijn ouders hem ervaren.

Alles behalve de zoon zelf

Dat laatste is ook wat The Son anders maakt dan zijn voorganger. In tegenstelling tot The Father, dat volledig om de rol, het karakter en de moeilijkheden van de vaderfiguur draait, gaat het in The Son eigenlijk helemaal niet om de zoon. De film draait om alles behalve hem, eigenlijk. Het gaat om ouderschap, beslissingen maken over hoe je je gezinsleven inricht en kunnen kiezen tussen werk en privé. Dat zijn geen oninteressante thema's, maar ze zorgen er wel voor dat de manier waarop een serieuze depressie wordt uitgebeeld, behoorlijk oppervlakkig en voorspelbaar wordt. Meeslepend blijft het desondanks wel, en zeker tegen het einde blijkt het behoorlijk moeilijk om de tranen binnen te houden.