Recensie 'Three Thousand Years of Longing'

Al zolang wij mensen op deze aardbol rondwandelen, communiceren we met elkaar. Een essentieel, oeroud en cruciaal onderdeel van menselijk contact is het vertellen van verhalen, en de nieuwe film van George Miller is een ode aan dit fenomeen. In Three Thousand Years of Longing (2022) volgen we professor Alithea Binnie naar Istanbul waar ze, na de vondst van een oud flesje, onbedoeld terechtkomt in een eclectische raamvertelling.

Professor Binnie, die gespeeld wordt door Tilda Swinton, is geen vreemde op het gebied van verhalen. Haar vakgebied is de narratologie: de wetenschap van het verhalen vertellen. Ze kent alle oude mythes en fabels op haar duimpje en is in eerste instantie dan ook niet onder de indruk van de geesten die aan haar beginnen te verschijnen. Ze zal wel moe zijn, denkt ze, of misschien een burn-out hebben van al dat werk. Maar als er vanuit het gevonden flesje plotseling een gigantische djinn in haar hotelkamer verschijnt, kan ze er niet meer omheen.

Drieduizend jaar opgesloten

De djinn in kwestie heeft een enigszins menselijke gedaante en wordt vertolkt door niemand minder dan Idris Elba. Het personage van Elba ziet eruit als een magische man van middelbare leeftijd, maar is in werkelijkheid duizenden jaren oud. Hij heeft in zijn lange leven veel gezien en meegemaakt, maar nog een veel groter deel van de tijd zat hij opgesloten, overgeleverd aan het lot. Zijn tijdelijke vrijheid nam steeds verschillende vormen aan, in verschillende eeuwen en op verschillende plaatsen. Wanneer het lot hem bij Alithea Binnie brengt, vindt hij in haar een fantastisch luisterend oor voor al zijn waanzinnige verhalen.

Raamvertelling

George Miller, de man die eerder zowel de Mad Max-films als Happy Feet (2006) naar het witte doek bracht, komt met Three Thousand Years of Longing met een fantastische kaleidoscoop van verhalen, die allemaal losstaan van elkaar, maar ook op een heel plezierige wijze in elkaar vallen. Miller baseerde de film deels op het korte verhaal "The Djinn in the Nightingale's Eye" van A.S. Byatt en maakte er volledig zijn eigen project van. Het scenario, dat hij schreef met Augusta Gore, zit vol met prachtige zinnen en zowel het script als de cinematografie lopen over van symboliek en intertekstualiteit.

De verhalen van de djinn, én die van Alithea, zijn meeslepend, fantasierijk, vaak seksueel gemotiveerd en bovenal liefdevol. Hoewel je af en toe je ongeloof even van je af moet zetten en gewoon mee moet gaan in alle vreemde ontwikkelingen, zit er toch veel in de film dat herkenning oproept en je als kijker weet te raken. Het verhaal is gelaagd, maar niet overdreven, en nodigt uit tot eindeloos herkijken. Three Thousand Years of Longing is een hypnotiserende vertelling over hoe mens te zijn, anderen lief te hebben en het magische gevoel dat je krijgt als een ander echt ziet wie je bent. Precies dat magische gevoel geeft deze film je ook.