Recensie 'Une belle course'

Misschien heb je het weleens meegemaakt achter in een taxi: een chauffeur die maar tegen je aan blijft babbelen en het ene na het andere sterke verhaal oplepelt. In Une belle course (2022), de nieuwe film van de Franse regisseur Christian Carion, is het net andersom. Taxichauffeur Charles haalt de 92-jarige Madeleine op voor een lange rit en wordt onderweg overspoeld door haar meeslepende levensverhalen.

Luisterend oor

Het was niet bepaald de rit waar Charles (Dany Boon) op zat te wachten. Madeleine (Line Renaud) woont aan het andere eind van de stad en weet zijn rijschema behoorlijk te vertragen. In het begin is hij dan ook nog wat koppig en heeft hij vooral haast, maar door de bijzondere verhalen en onverwachte verzoeken van zijn bijrijdster, begint hij langzaam op te warmen. De stugge chauffeur laat zelfs het een en ander los over zijn eigen leven, en tegen het einde van de dag is er een onwennige maar warme vriendschap tussen de twee ontstaan.

Terug in de tijd

De film is een soort raamvertelling vanaf de achterbank van de Parijse taxi. We zien de twee rondrijden door de drukke straten van de Franse hoofdstad, maar worden door de verhalen van Madeleine mee terug in de tijd genomen. De lange scènes met flashbacks vertellen samen over een lang en bewogen leven en houden ons als kijkers bij de les tijdens de lange autorit. De chemie tussen de twee acteurs is onmiskenbaar en aanstekelijk. Dat wisten we natuurlijk al uit de eerdere komediefilms waarin ze gezamenlijk te zien waren, zoals Bienvenue chez les Ch'tis (2008) en La Ch'tite Famille (2018), maar ook in deze trip down memory lane komen ze samen goed tot hun recht.

Madeleine in de spotlight

Madeleine zorgt ervoor dat Charles de stad waarin hij al zijn hele leven rondrijdt met andere ogen begint te bekijken. Tegelijkertijd geeft hij haar de kans om terug te kijken op haar leven en laat hij haar zonder te oordelen haar verhaal vertellen. Hoewel Madeleine best wat heftige dingen heeft meegemaakt, wordt het verhaal nergens echt verrassend en blijft het verloop van de film enigszins clichématig. Ook is het jammer dat we niet meer van het verhaal van Charles te horen krijgen. De twee stellen zich allebei kwetsbaar op, maar de geschiedenis van de chauffeur wordt nogal overschaduwd door die van zijn passagier. Het had het einde van de film een stuk sterker gemaakt, al zal menig bioscoopbezoeker nu ook een traantje wegpinken in de slotscène.

In het Parijs dat buiten de taxi voorbij zoeft, valt een hoop te ontdekken, zoals de Notre Dame in de steigers en de nieuwbouw in de wijk waar Madeleine opgroeide. Het verhaal dat Carion vertelt, gaat over de veranderlijkheid van dingen die permanent lijken, het verstrijken van de tijd en het vertellen van verhalen. Une Belle Course is een lieve, vertederende en ietwat voorspelbare film die niet bang is voor sentiment.