Recensie 'James White'

Na enkele films geproduceerd te hebben onder leiding van verschillende regisseurs neemt Josh Mond nu zelf de touwtjes in handen. Met zijn vrienden Antonio Campos en Sean Durkin, waarmee hij productiebedrijf BorderLine Films heeft, zet hij een weerzinwekkend drama neer. Mede door het kiezen van een geweldige crew moest James White wel een succes worden.

Twee levens

Het verhaal is opgebouwd in vijf perioden, gekozen aan de hand van de maand november tot en met maart. Het prettige hiervan is dat duidelijk wordt hoe abrupt het leven van New Yorker James White (Christopher Abbott) van koers verandert. De hectiek is onmiddellijk voelbaar. White wordt in de openingsscène direct geportretteerd als een destructief, laks en somber personage. Duidelijk onder invloed, met een sigaret en biertje nog in de hand, rolt hij de straat op en neemt een taxi naar huis. Daar zien we de andere kant van zijn leven; een verwarde moeder te midden van een rouwende familie. De dood van zijn vader is nog niet verwerkt of een ander slecht bericht komt op hun pad. Zijn moeder Gail (een prachtige vertolking van Cynthia Nixon) heeft kanker.

“Thats my mom, you know?”

Vervolgens zien we het constante conflict waarin James verwikkeld is. Het aan de ene kant willen vluchten en aan de andere kant voor zijn moeder willen zorgen eist langzaam zijn tol. Met aan zijn zijde goed vriend Nick (Scott Mescudi, beter bekend als Kid Cudi) houdt hij zich staande. Tijdens een korte vakantie ontmoet hij Jayne (Makenzie Leigh), die hem wel eens op het juiste pad zou kunnen brengen. De vraag is of James zich door wie dan ook wil laten sturen. In het tweede gedeelte van de film komen James en Gail na alles wat ze hebben meegemaakt weer écht tot elkaar. De vanzelfsprekendheid waarmee White voor zijn moeder vecht blijkt uit uitspraken die hij in het ziekenhuis doet, zoals: “I know it’s against protocol, whatever,” “But that’s my mom, you know?”

Tweestrijd en conflict staan centraal

Door factoren als de kanker, de relatie met Jayne en het vluchtgedrag van de hoofdrolspeler heeft James White overeenkomsten met films als Turks fruit en Komt een vrouw bij de dokter. Regisseur Mond heeft zich onderscheiden door dichter dan ooit bij het conflict en gevoel te blijven. Whites onmacht en rusteloosheid is constant aanwezig. De liefde voor zijn moeder en de wens om voor haar te zorgen kenmerkt hem, maar telkens lijkt hij het niet aan te kunnen. In plaats van de vreselijke ziekte staat zijn eigen tweestrijd tot aan het einde van de film centraal. Dat is wat dit verhaal uniek maakt.

De drukte van New York en het overrompelende effect daarvan speelt als onderliggende draad door de film. We zien James constant worstelen. Petje af voor de manier waarop hij dit heeft neergezet. Dat geldt ook voor de rest van de cast. Cynthia Nixon maakt het hartverscheurende verhaal compleet en Scott Mescudi laat zien wat het betekent om een echte vriend te zijn. Josh Monds filmdebuut James White verdient enkel lof. Een verhaal over zorgen voor, leven en overleven.