Recensie 'Room'

Met vijf Oscarnominaties waaronder beste regisseur, beste film en beste actrice, was Room een van de grote kanshebbers bij de Oscaruitreiking van afgelopen zondag. Dit is meer dan terecht. Met een geweldige hoofdrol van Brie Larson (Trainwreck, Short Term 12) zet Lenny Abrahamson (Frank) een prachtfilm neer waar een moeder-zoonrelatie centraal staat in unieke wereld die door hen tweeën geschapen is.

Binnen

De film volgt Joy 'Ma' Newborn en haar vijfjarige zoontje Jack. Joy – die pas halverwege een naam krijgt en tot dan alleen 'Ma' genoemd wordt – is op 17-jarige leeftijd gevangen genomen door Old Nick en is in haar gevangenschap bevallen van Jack. De eerste vijf jaar van Jacks leven, leven zij samen in een ruimte die niet groter is dan vier bij vier meter. Joy heeft besloten om Jack te vertellen dat de ruimte waar zij inzitten de hele wereld is en dat daarbuiten niets is. Door dit te doen ontstaan twee werelden. Eén van gevangenschap waar Joy alles doet om haar kind zo goed mogelijk op te voeden met de beperkte middelen die ze heeft en één van de eindeloze fantasie van Jack waar alles mogelijk is. Cinematografisch is dit heel knap gedaan door de ruimte groter te laten lijken dan hij daadwerkelijk is.

En buiten

Uiteindelijk lukt het Jack en Joy te ontsnappen uit de handen van Old Nick en waar in de kamer het optimisme en de kinderlijke verwondering van Jack nog de boventoon in de film voert, maakt de film in het tweede gedeelte een shift waar de rehabilitatie van de twee in de buitenwereld centraal staat. Daar gaat de film verder als een soort therapiefilm over twee slachtoffers van een drama die dit apart van elkaar moeten verwerken en waar de één er beter uitkomt dan de ander. Het verhaal wordt daar iets minder interessant en heeft met lichte vlagen niet méér niveau dan een gemiddelde film over familieperikelen. De geweldige acteerprestaties van Brie Larson en de speelse rol van Tom McCamus als stiefopa van Jack houden het verhaal toch goed op de rit waardoor het tweede gedeelte de film als geheel niet naar beneden haalt.

Knap staaltje acteerwerk

Kindacteurs zijn altijd een risico in dit genre films, omdat ze de geloofwaardigheid compleet onderuit kunnen schoppen. Dat is iets wat de negenjarige Jacob Tremblay niet is overkomen. Hij zet een knappe acteerprestatie neer waardoor de synergie tussen Jack en Joy, vooral in de scènes waar ze nog in de kamer zitten, echt tot leven komt. Dat Brie Larson naast lichte rollen zoals in Trainwreck ook zware rollen aankan, hebben we al kunnen zien in Short Term 12, waarin ze een medewerker speelt in een instelling van probleemjongeren. Desalniettemin eist een rol zoals in Room van een actrice dat ze alle kleuren op het emotionele palet moet kunnen laten zien en dat doet Larson voortreffelijk. Vooral het dubbelspel tussen enerzijds haar wanhoop en anderzijds het toneelstuk dat ze moet opzetten voor Jack om de kamer tot leven te laten komen, zet ze overtuigend neer. Dat dit heeft geleid tot een Oscar voor beste vrouwelijke hoofdrol is meer dan terecht en dat maakt Room een film die je moet zien als je van een intens verhaal houdt met knappe acteerprestaties.