Recensie 'Songs of Earth'

De relatie die de Noorse filmmaker Margreth Olin met haar ouders heeft, is haar hele leven al verbonden geweest met wandelen in de natuur. Vooral met haar vader ging ze vroeger vaak op pad, de bossen en bergen in. Als een van haar filmprojecten door de pandemie stil komt te liggen, keert Olin terug naar haar ouderlijk huis en begint ze aan een ogenschijnlijk klein, nieuw project. In Songs of Earth (2023) worden we meegenomen naar Oldedalen, volgens sommigen de mooiste vallei van Noorwegen, en maken we kennis met vader Jorgen.

Veranderingen en generatieverschillen

Jorgen is inmiddels 84 jaar, maar trekt er nog steeds dagelijks op uit. Olin gaat een jaar lang met haar vader mee, door weer en wind, en neemt ondertussen gesprekken met hem en haar moeder op. Ze praten over het leven, de familiegeschiedenis, het verstrijken van de tijd en de vergankelijkheid van de natuur. Er komen veel grote thema's voorbij, maar door het trage tempo zijn de gesprekken makkelijk te volgen. Ondertussen leren we ook het een en ander over het Noorse landschap, de flora en fauna rond Oldedalen en de veranderingen die er plaatsvinden nu de gletsjers steeds sneller smelten.

Zeer persoonlijke documentaire

Meer nog dan een natuurfilm is Songs of Earth vooral een erg persoonlijke film, waarin Olin haar relatie met haar ouders onderzoekt en laat zien hoe ze met een ander perspectief naar de wereld kijken, om ons vervolgens hun wereld ook door haar eigen ogen (en die van talloze drones) te laten zien. Het is een verfrissende invalshoek voor een natuurdocumentaire, maar hij voelt ook wat willekeurig aan. Haar ouders zijn absoluut vriendelijke en innemende mensen, maar na zo'n dertig minuten film hebben we ze al best goed leren kennen. Alles daarna voelt als onnodige herhaling.

Uitgestrekte landschappen

De wereld van Olin en haar ouders wordt in beeld gebracht met behulp van talloze droneshots, de ene nog indrukwekkender dan de andere, afgewisseld met kleine close-ups van insecten, mos en krakende ijsschotsen. Het fjordenlandschap van Noorwegen is verbazingwekkend mooi en gaat niet snel vervelen, maar dat betekent niet dat je met je cinematografie geen verhaal hoeft te vertellen. In Songs of Earth blijft dat laatste achterwege: de prachtige beelden volgen elkaar in schijnbaar willekeurige volgorde op, waardoor we vooral zien hoe goed de technologie erachter is en een beetje afdwalen van het doel van de film.

Goede reclame

Songs of Earth is een pleidooi voor het terugkeren naar de natuur en wat beter om ons heen te kijken. Dat is een mooie boodschap waar veel mensen zich waarschijnlijk in kunnen vinden, maar de film weet het niet bijzonder overtuigend te brengen. De film is te lang en de beelden zijn krachtig maar ietwat doelloos en doen vooral denken aan een reclamespotje voor een wandelsportwinkel. Een treffende reclame, dat dan weer wel, want na het zoveelste long shot van een fotogenieke fjord krijg je vanzelf zin om met je wandelschoenen in je rugzak naar Noorwegen af te reizen.