Recensie 'Keeper'

De als speelfilmregisseur debuterende Belgische cineast Guillaume Senez (1978) heeft met Keeper een uitstekend drama afgeleverd dat door het grote naturel van de acteerprestaties en de precieze tekening van de sociale milieus direct doet denken aan het beste werk van de gebroeders Dardennen.

Vlekkeloos acteren

Het is geen geringe prestatie om daar met je eerste film mee vergeleken te worden, en Keeper heeft inmiddels dan ook een ware triomftocht gehouden langs de internationale festivals en daar liefst vier hoofdprijzen in de wacht gesleept, waaronder die van Locarno en Turijn. Wat zeker hielp was het vlekkeloze acteren van Kacey Mottet Klein (1998) als de voetbal minnende 15-jarige Maxime die zijn eveneens zeer overtuigend spelende en even oude vriendin Mélanie per ongeluk zwanger maakt. De film begint met het door haar uitgesproken vermoeden daarvan tegenover Maxime, en de bevestiging de volgende dag middels een bij de drogist aangeschafte zwangerschapstest. Het resultaat wordt aanvankelijk liefkozend en lacherig afgewacht, maar de zojuist verkregen zekerheid schept eerst ontkenning van het vaderschap door Maxime en al gauw het probleem of het kind moet worden behouden, dan wel de zwangerschap afgebroken. Dit dilemma veroorzaakt veel controverses, waarbij het opvallend is dat de jonge aanstaande vader zich ten slotte uitspreekt voor behoud van het kind wanneer hij ervan overtuigd raakt dat het inderdaad van hem is. Daardoor krijgt de titel van de film, Keeper, ook direct een metaforische betekenis.

Voetbalcarrière onder druk

Want een grote, succesvolle keeper worden met uitzicht op onbeperkte materiële welstand is de grote droom van Maxime, waar hij in clubverband hard voor traint. Maar valt dat, op zijn leeftijd, wel te combineren met een zwangere vriendin en vader worden? Tijdens een week trainingskamp blijkt hij zich nauwelijks op zijn voetbalcarrière te kunnen concentreren. Dan moeten er harde keuzes worden gemaakt.

Moeder beslist voor dochter

Die keuze had de moeder van Mélanie al in het begin voor haar dochter gemaakt. Ze is véél te jong voor het moederschap, er is geen sprake van dat ze het kind zal kunnen behouden. In Nederland is de wetgeving veel soepeler, en ook na 3,5 maand kan de zwangerschap in Leiden nog afgebroken worden, à raison van 1500 euro, inclusief reis en verblijf. Zelf was ze destijds óók ongewenst zwanger geraakt, en het resultaat was Mélanie. Dus ze wist waar ze het over had. Naarmate de moeder harder haar zin wil doordrijven, raakt haar dochter er steeds vaster van overtuigd dat ze het kind wil behouden.

Vuurwerk

Vermeld moet nog worden, dat de film voor een groot gedeelte ontstaan is door improvisatie op de set, wat zeer bijdraagt aan de levensechtheid. Het dynamische camerawerk daarbij vergroot nog dit effect. De film maakt daardoor soms een bijna documentaire-achtige indruk, waar ook het geluidsontwerp toe bijdraagt. Opvallend zijn de goedgekozen close-ups van Maxime en Mélanie op momenten van grote innigheid in hun relatie, met muziek die zeer passend is. Zo’n moment is er ook tegen het einde van een vrolijk en harmonieus bezoek aan de kermis, waarbij ze vol vervoering naar het vuurwerk kijken. Want als je vijftien bent geloof je dat daar nooit een einde aan komt.