Recensie 'A Hologram for the King'

Vier jaar na de release van de epische film Cloud Atlas werken regisseur Tom Tykwer (Perfume, Lola rennt) en acteur Tom Hanks (Saving Private Ryan, Forrest Gump) opnieuw samen. Deze boekverfilming werd geïnspireerd door het huidige wereldbeeld, een wereld van globalisering en multiculturalisme, uiteraard vanuit het perspectief van een blanke man van middelbare leeftijd. Het is dan ook weinig verrassend dat de film blijft hangen in de middelmatigheid.

Avontuur in het Midden-Oosten

In A Hologram for the King vertrekt de Amerikaanse zakenman Alan Clay naar Saoedi-Arabië voor een audiëntie bij de koning in de hoop de deal te sluiten waarmee hij zijn leven eindelijk weer op de rails kan krijgen. In een land vol tegenstrijdigheden waar niets is wat het lijkt wordt hij geconfronteerd met de demonen uit zijn verleden terwijl hij worstelt met de onzekerheid van zijn toekomst. Hoewel Alan continu van het kastje naar de muur wordt gestuurd vindt hij in onverwachte hoek toch datgene waar hij eigenlijk naar zoekt: hoop.

Van boek tot film

A Hologram for the King, naar het boek van Dave Eggers (bekend van The Circle), is een typische midlifecrisis overgoten met een matig Hollywood-sausje. Wie het boek heeft gelezen zal erkennen dat Tykwer niet veel had om mee te werken, want in feite gebeurt er niets. Elk moment dat enige potentie van spanning met zich mee draagt wordt gepasseerd zonder enig vervolg. Toch kan men Tykwer verwijten dat hij er überhaupt voor koos dit boek te verfilmen. Eerlijk is eerlijk, hij heeft wel zijn best gedaan. De film, opgenomen in Marokko, ziet er visueel prachtig uit, de muziek wordt goed ingezet om de contrasten te verhogen en door de overgang en het knipwerk tussen scènes krijgt de film humor die miste in het boek. Helaas valt het verhaal niet te redden. Er is niets mis met trage films, films waarin in feite weinig gebeurt, maar dan moet datgene wat gebeurt wel iets te bieden hebben.

Hol en oppervlakkig

Hoewel Tom Hanks altijd wel sympathie weet op te roepen voor zijn personages laten zijn medespelers weinig indruk achter. Het hele verhaal blijft hangen aan de oppervlakte en daar heeft de regisseur echt een kans gemist. De film blijft hangen in het bestaande beeld van de verschillen tussen Oost en West, gebaseerd op algemene stereotypen en vooroordelen, terwijl iets meer diepgang juist de medemenselijkheid van “de ander” had kunnen verhogen. Wellicht dat de oppervlakkige romance uit het verhaal dit had moeten bewerkstelligen, maar helaas is de film daar niet in geslaagd. Sommige films weten je tot in het diepst van je ziel te raken. Sommige films laten je achter met nieuwe inzichten. A Hologram for the King doet dit allebei. In je ziel voel je de spijt dat je anderhalf uur van je leven hebt verspilt. Je nieuwe inzicht is dat je beter alleen de trailer had kunnen kijken.