Recensie 'Petting Zoo'

Een coming-of-age-verhaal over tienerzwangerschap. MTV: De Film zou je kunnen zeggen. Maar nieuwkomer Micah Magee baseert haar filmdebuut op eigen jeugdervaringen en vervalt daarom niet in gemoraliseer zoals we dat zo vaak zien bij dit soort verhalen.

Onverwacht zwanger

Layla (Devon Keller) is een middelbare scholier met veel potentieel. Haar ouders zijn nergens te bekennen en ze woont bij haar oma, tante en oom in San Antonio, Texas in erbarmelijke omstandigheden. Dat ze uit het niets een studiebeurs krijgt toegewezen blijkt een licht aan het einde van de tunnel. Maar kort hierna ontdekt ze dat ze zwanger is van haar ex, een blowende niksnut. Haar ouders - met name de vader - vinden dat dit losbandige gedrag typisch iets voor haar is en dat ze eindelijk maar eens de verantwoordelijkheid moet nemen voor haar eigen acties. Layla besluit zich af te melden voor haar studie. Ze wordt serveerster in een plaatselijke restaurant en vindt een nieuwe vriend. In tegenstelling tot haar vorige vriendje, wil hij wel net als zij gaan studeren. Maar dan slaat natuurlijk het noodlot opnieuw toe.

Coming-of-age

Klinkt als een vrij 'normaal' melodrama, niet? Maar het is juist de nadruk op het normale waarmee deze film zich onderscheidt van andere coming-of-age-films als regisseur Linklaters Boyhood. Regisseur-schrijver Magee doet er alles aan om het drama niet onnodig aan te dikken, om de ontwikkelingen van Layla zo natuurlijk mogelijk in beeld te brengen. Het feit dat het gaat om een tiener die (zoals zovelen) onzeker is over haar toekomst, zorgt voor een vrij bewegingsloos verhaal. Er is geen duidelijk doel waardoor de film statisch kan overkomen. Maar dit gebrek aan doelgerichtheid benadrukt juist waar Magee het echt over wil hebben: Laylas coming-of-age, haar onzekerheden, haar kwaliteiten, haar gebrek aan zelfinzicht. Daarom is de afwezigheid van Laylas ouders zo'n bewuste keuze geweest van regisseur Magee. Layla hangt als het ware in het luchtledige en probeert te ontdekken wie ze werkelijk is. Magee put uit haar eigen tienerervaringen en stapt gelukkig niet in de valkuil om Layla simpelweg te veroordelen als iemand die 'beter had moeten weten'.

Authenticiteit

Deze nadruk op documentaire-achtige authenticiteit van Magee zien we ook terug in andere aspecten van Petting Zoo, zoals de krakkemikkige en echt doorleefde decors (waar GTST een puntje aan kan zuigen). Net zoals Linklater in Boyhood weerstaat Magee ook de verleiding om alle subplots netjes af te ronden. Na een ruzie met een vriendje zien we hem nooit meer terug en hoewel dit eerst onbevredigend aanvoelt, beseffen we later als kijker dat mensen soms zo uit elkaar groeien. Wel moet gezegd worden dat het abrupte einde iets meer 'closure' kon gebruiken. Ook de cast - een mix van professionals en amateurs - is sterk, maar het is vooral Devon Keller als Layla die overtuigt en nooit 'probeert' te acteren, maar gewoon 'is'.

Kijkers die het snel benauwd krijgen van films zonder een duidelijke doelgerichtheid, zijn bij Petting Zoo aan het verkeerde adres. Wie bereid is een overtuigend portret te ondergaan van hoe het is om op te groeien in San Antonio, zal deze Texaanse slice-of-life zeker waarderen.