Recensie 'Marauders'

Bruce Willis in een actiefilm. Hoe lastig kan het zijn? Behoorlijk, als we naar Marauders kijken. Willis laat slechts af en toe zijn vermoeide gezicht zien en de film zelf poogt de volgende Heat te zijn. Probleem is alleen dat je daarvoor meer nodig hebt dan ouderwets machismo en een nodeloos ingewikkeld plot.

Bankovervallen en schedelmaskers

De verwijzing naar Heat maakt vast al duidelijk dat Marauders om een reeks bankovervallen draait. Eigenaar van deze banken is Hubert (Willis). De overvallen worden uitgevoerd door een groep mannen met schedelmaskers en het is aan FBI-agent Montgomery (Christopher Meloni) en zijn team om dit mysterie te ontrafelen. Naarmate agent Montgomery dichter bij de waarheid komt, blijkt dat er echter meer achter zit. Wie had dat gedacht…?

Bedolven onder subplots

Klinkt als een vrij simpel cops-and-robbers-verhaal, niet? Maar Marauders wil meer zijn dan de gemiddelde actiethriller. Probleem is alleen dat het script dit totaal niet kan waarmaken waardoor de film ironisch genoeg toch die gemiddelde actiethriller blijft. Het scenario is veel te ingewikkeld voor wat eigenlijk een straightforward verhaal hoort te zijn. Het centrale mysterie rondom de meesterlijke bankovervallers intrigeert, zoals het hoort, maar dit wordt steeds meer bedolven onder talloze subplots. Montgomery is bijvoorbeeld al jaren depressief, omdat zijn vrouw undercover was en dit niet heeft overleefd door een goedbedoeld maar stom besluit van zijn collega Mims. Agent Mims zelf heeft er geen probleem mee om te sjoemelen met de wet, maar we zien ook zijn soft spot bij zijn vriendin met alvleesklierkanker. Bij de plaats delict ontdekt het team een vingerafdruk van een Special Forces-lid dat overleden zou zijn tijdens een vreemde missie. (Goh, zou die echt dood zijn…?) Het onderzoek leidt uiteindelijk naar meerdere verdachten waaronder een corrupte senator, de eigenaar van de overvallen banken Hubert en een vreemde Special Forces-operatie waarbij niet één maar twee teams betrokken waren.

Labyrint

Als deze samenvatting onoverzichtelijk en rommelig overkomt, dan klopt dat. Net als de film. In dit labyrintische plot probeert Marauders iets serieus te zeggen over troebele moraliteit, dat voor deze agenten alles niet zo zwart-wit is en dat het lastig is om wettelijke rechtvaardigheid te blijven nastreven als de tragedies zich opstapelen. Als Marauders beter gestructureerd was, had dit een aardige thriller kunnen zijn, maar het rommelige script houdt je permanent in een staat van verwarring. De pogingen om ontroerend en diepzinnig te zijn komen hierdoor ook totaal niet uit de verf.

Wat de film nog enigszins de moeite waard zou kunnen maken zijn de paar aardig gefilmde bankovervallen en de acteurs die nog tevergeefs proberen dit 'drama' naar een hoog niveau te tillen. Maar uiteindelijk is Marauders zo nodeloos verwarrend in elkaar gezet dat je met een enorme apathie de bioscoop verlaat. Marauders leert ons wel een belangrijke les: je kunt beter een trotse B-film zijn dan een B-film met A-mbities.