Recensie 'Manglehorn'

De nadagen van acteerlegendes zijn vaak zwaar, omdat alles automatisch vergeleken wordt met hun beste prestaties. Al Pacino levert goed werk in het helaas middelmatige en merkwaardige Manglehorn, een 'been there done that'-karakterstudie met te weinig diepgang en een te grote overdaad aan doorzichtige symboliek.

Sleutel tot het verleden

Manglehorn is een eenzame oude slotenmaker met vieze nagels en een nog viezer kantoor. Wanneer hij klaar is met het opknappen van alle pietluttige klusjes voor zijn klanten, mijmert hij over zijn oude vlam Clara, de liefde van zijn leven. Om redenen die natuurlijk pas tegen het einde van de film duidelijk zullen worden, is hij haar kwijtgeraakt. Zijn leven is sindsdien voor hem eigenlijk voorbij, maar hij praat nog steeds over haar in de tegenwoordige tijd, alsof ze terug zal keren als hij maar lang genoeg wacht. Dit verinnerlijkte lijden doet geen wonderen voor zijn mensbeeld en hij is daarbij ook behoorlijk zelfingenomen en excentriek. Hij is (natuurlijk) gescheiden en zijn relatie met zijn rijke zoon is niet bepaald goed te noemen. Wel klikt het tussen hem en de aantrekkelijke kassière Dawn (Holly Hunter), maar het is de vraag of hij zijn alles doordringende obsessie voor Clara zou kunnen loslaten.

Slice of life

Manglehorn is het type verhaal dat het moet hebben van veel gevoel voor detail, want op de relatie tussen Manglehorn en Dawn na vindt er weinig ontwikkeling plaats. De bedoeling is dat je in Manglehorns leven wordt gezogen, in zijn misvormde wereldbeeld à la Scorseses Taxi Driver. Deze scènes zijn spannend en gedurfd, maar Manglehorn is echter nooit interessant genoeg om dit niveau te handhaven, omdat de overige scènes ons veel te bekend voorkomen: vervreemd van zijn rijke zoon? Check. Mislukte liefde? Check. Lief voor zijn kleindochter? Check. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de voice-overs, alle monologen waarin Manglehorn ad nauseam oreert over de verziekte maatschappij en zijn liefde voor Clara. De nieuw opkomende schrijvers van vandaag kunnen met een gerust hart ijverig doortypen, vanuit het 'aangename' besef dat het altijd nog slechter kan…

Pacino to the rescue

Maar ondanks alles is het - zoals verwacht - Pacino die wat leven in de brouwerij brengt en Manglehorn nog enigszins tot een sympathiek figuur weet te maken. Na zoveel imponerende rollen staat Pacino algemeen bekend als een behoorlijk flamboyant acteur en dat maakt Manglehorn juist zo interessant, aangezien deze rol heel ingetogen is. Vaker wel dan niet 'spreekt' Pacino met z'n ogen. Daarnaast weet hij Manglehorns frustratie en cynisme goed te uiten en tegelijkertijd te laten zien dat hij in bepaalde opzichten ook een goedzak is, bijvoorbeeld in de omgang met zijn kleindochter.

Manglehorn is een vreemd geval, een soms intrigerende karakterstudie waar je desondanks altijd met een afstand naar blijft kijken. Gelukkig weet Pacino je er uiteindelijk doorheen te slepen. Kun je je Manglehorn voorstellen zonder Pacino? Ik ook niet.