Recensie 'The Magnificent Seven'

In The Magnificent Seven zijn alle ingrediënten voor een enerverende voorstelling aanwezig; de cast loopt over van de bekende namen en aan de rondvliegende kogels komt maar geen einde. Desondanks weet regisseur Antoine Fuqua met zijn vertelling van dit klassieke western-epos slechts mondjesmaat te boeien.

Het verhaal van The Magnificent Seven is niet nieuw. Meer dan 50 jaar geleden klommen de zeven atypische helden onder aanvoering van Yul Brynner al op het zwart-witte paard in de vertelling van John Sturges. Sturges had op zijn beurt het verhaal afgekeken van de Seven Samurai van zijn Japanse generatiegenoot Akira Kurosawa. In de jaren die volgden is het verhaal nog een aantal keer verteld. Nu is het dus de beurt aan de man achter Training Day, Tears of the Sun en Southpaw. Fuqua's remake is geen één op één kopie van de westernklassieker uit 1960. Zo hebben onze protagonisten andere namen gekregen, is de setting niet helemaal gelijk en zijn de beweegredenen van de schurk in The Magnificent Seven anders dan in zijn illustere voorganger. Het verhaal blijft in de basis echter hetzelfde: een klein dorp wordt geterroriseerd door een genadeloze bandiet die er niet voor terugdeinst bloed te vergieten. Vastberaden om onder de tirannie uit te komen roepen de inwoners de hulp in van zeven eenlingen die om uiteenlopende redenen samen de strijd aanbinden.

Imposante cast

De meest magnifieke van de zeven is oudgediende Denzel Washington waarmee regisseur Fuqua al veelvuldig samenwerkte. Washington heeft een imposant curriculum vitae met titels als Training Day, American Gangster en Flight en is de absolute ster van het ensemble. Hij wordt geflankeerd door Chris Pratt (Guardians of the Galaxy, Jurassic World) en Ethan Hawke (Training Day, Boyhood) die eveneens sterk voor de dag komen. Het zevental wordt gecompleteerd door Vincent D'Onofrio (Full Metal Jacket, Jurassic World), Byung-Hun Lee, Manuel Garcia-Rulfo en Martin Sensmeier. Ook de solide bijdrage van Haley Bennett (The Equalizer) als de roodharige Emma Cullen – de meest onverschrokken van allemaal – mag niet onvermeld blijven. De rol van de schurk Bartholomew Bogue is misschien wel de mooiste om te spelen, maar het spel van Peter Sarsgaard (Black Mass) mist venijn waardoor het personage niet volledig uit de verf komt.

Flets eindresultaat

Onbegrensde moed, opoffering en een dame in nood. Ook de klassieke Mexican standoff ontbreekt niet. Het verhaal van The Magnificent Seven bevat alle elementen om de film tot een daverend succes te maken. Tel daar de sterk bezette cast bij op en je verwacht een spektakel dat zijn weerga niet kent. Helaas is het voorgeschotelde eindresultaat nogal flets. Aan actie geen gebrek en het langverwachte eindspel is weliswaar indrukwekkend, maar dat duurt dan eigenlijk net weer iets te lang en is veel te voorspelbaar om spannend te worden. De personages ontberen diepgang en de schamele poging van de filmmakers om de karakters van Washington en Hawke emotionele bagage mee te geven komt niet van de grond. En dat geldt ook voor de film. Meer dan een mager zesje wordt The Magnificent Seven niet.