Recensie 'The Wall'

Ondanks de suggestieve titel gaat The Wall niet over Trump. Herinner je je nog het langdurige sluipschuttersduel in The Hurt Locker? Probeer zo'n scène eens tot een hele film uit te rekken. Geen probleem voor Doug Liman. De Edge of Tomorrow-regisseur heeft hier een spannend anderhalf uur van gebrouwen, maar The Wall wordt helaas gedwarsboomd door het misplaatste einde.

2007

De oorlog in Irak komt langzaam ten einde. Voor soldaten Isaac (Aaron Taylor-Johnson) en Matthews (John Cena) gaat de oorlog echter nog even door. Middenin de woestijn heeft een slachtpartij plaatsgevonden, meerdere soldaten en burgers zijn door een sluipschutter neergeschoten. Isaac en Matthews worden opgeroepen om de zaak te onderzoeken. Ze houden urenlang de locatie in de gaten, maar de dader is nergens te bekennen. "Tenzij het een professional is", zegt Isaac. Matthews krijgt genoeg van het wachten, daalt af naar de 'plaats delict' en wordt zwaar verwond. Isaac probeert hem te helpen, maar wordt ook neergeschoten en kan net op tijd schuilen achter een stenen muurtje. Dan neemt de Irakese sluipschutter, Juba (Laith Nakli), contact met hem op en begint het kat-en-muisspel.

Gammele muur

Al sinds 12 Angry Men is het een uitdaging om films met één locatie interessant te houden. Zo ook in The Wall. Isaac zit het grootste deel van de film vanachter zijn gammele muur te vechten tegen vermoeidheid en wanhoop, te praten met Juba en proberen te achterhalen waar hij zich schuilhoudt. Een echt sympathiek figuur wordt Isaac nooit, maar Taylor-Johnson, bekend van Nocturnal Animals, zet een sterke acteerprestatie neer. Het bewijs zit 'm alleen al in zijn pijnlijke reactie wanneer hij een kogel uit z'n been verwijdert. De film is zoals verwacht erg…sfeervol. Regisseur Liman verkiest hard realisme boven stilistische trucs. Hij vermijdt filmische clichés als slow-motion, gebruikt geen muziek en maakt effectief gebruik van kleurrijke bruintinten en de zanderige bloedige grime.

Tussen misleiding en openhartigheid

Het script zit redelijk goed in elkaar…in zoverre het de film spannend houdt. De 'gesprekken' tussen Isaac en Juba liggen altijd ergens tussen misleiding en openhartigheid. Ze vertellen elkaar uiteindelijk steeds meer over zichzelf, maar er bestaat geen twijfel dat ze elkaar zouden neerschieten zodra iemand ook maar één fout maakt. Het hele concept van The Wall heeft natuurlijk iets kunstmatigs, maar de nadruk op psychologische oorlogsvoering is prijzenswaardig. Helaas is het script niet ontdaan van clichés. Denk aan 'golden oldies' als "we're not so different, you and I" of Juba die ineens Edgar Allen Poe citeert… Allemaal iets te pretentieus. Schrijver Dwain Worrell poogt ook politiek commentaar te leveren op de oorlog in Irak, maar schiet zichzelf in de voet met zijn brute einde. Elke nuance die te vinden was in de dialoog tussen Isaac en Juba wordt met de grond gelijk gemaakt door deze goedkope plottwist. Het einde laat een bittere nasmaak achter, maar Limans scherpe oog voor de 'nitty gritty' detail en gevoel voor sfeer maken The Wall voldoende onderhoudend.