Recensie 'Forever-Forever'

Oekraïne in de jaren 90. De 15-jarige Tonia begint aan haar eerste schooldag op een nieuwe school. Na een onhoudbare situatie met haar agressieve ex-vriendje, gaat ze op zoek naar nieuwe vrienden en een plek om thuis te horen. Haar verlegenheid weet ze snel van zich af te schudden als ze terechtkomt bij een groep buitenbeentjes die samen de grenzen opzoekt in het post-socialistische Kyiv. Maar dat loopt al gauw uit de hand.

Forever-Forever (2023) is de eerste speelfilm van regisseur Anna Buryachkova en kan worden gezien als een ode aan de jongeren van de eerste post-Sovjet generatie, of aan die hele periode. We volgen een groep tieners in en rond hun middelbare school en zien hen zoeken naar zingeving, naar zichzelf en vooral naar elkaar. Docenten zijn streng maar makkelijk te ondermijnen, ouders zijn afwezig en alcohol en sigaretten zijn overal te krijgen. Op school en op straat geldt het recht van de sterksten, en als je er niet bij hoort, heb je pech. Het verhaal kijkt weg als een soort Oekraïense versie van de Britse hitserie Skins (2007–2013), maar dan met een zwakker plot.

Videoclips

Buryachkova maakte eerder onder andere muziekvideo's, en dat is goed terug te zien in dit coming-of-age drama. De cinematografie is zorgvuldig uitgedacht en klopt tot in de puntjes, wat de film visueel aantrekkelijk maakt maar wat er ook voor zorgt dat de inhoud af en toe wat achterblijft. De beelden dienen eerder als ondersteuning voor de soundtrack dan andersom, en weten ondanks hun af en toe betoverende uitstraling niet echt te raken. Ook omdat het scenario wat achterblijft en we als kijker blijven zitten met een hoop open eindjes, blijft Forever-Forever daardoor oppervlakkig.

Stijl boven context

Wat jammer is, want er zit genoeg potentieel in de personages en de conflicten die worden geschetst. Wat gebeurde er op Tonia's vorige school? Waarom zijn haar ouders zo onverschillig, terwijl er zo duidelijk iets aan de hand is? En waarom vindt iedereen het excessieve geweld dat de jongeren tegen elkaar gebruiken zo doodgewoon? Omdat deze dingen niet geadresseerd worden, missen we heel veel context en beginnen de personages steeds minder sympathiek te lijken. Tonia wordt onnavolgbaar, de ontwikkelingen onlogisch, en de laatste plotwendingen daardoor betekenisloos.

Weinig voldoening

Het kan natuurlijk zijn dat dat precies de bedoeling was van Buryachkova, om zo de stuurloosheid en het gebrek aan perspectief van die generatie weer te geven, maar het komt niet helemaal goed uit de verf. Er gebeurt te veel en er wordt te weinig uitgelegd. Forever-Forever ziet er mooi uit en op de soundtrack valt ook niks aan te merken, maar het is behoorlijk lastig om je echt in te leven in de personages en mee te voelen met waar ze allemaal doorheen gaan. En dat is nogal wat.