Recensie 'Love Is Thicker Than Water'

Alweer een jaar geleden vertoonde het Nederlands Filmfestival een productie die het resultaat was van een gedeelde regie, wat zelden voorkomt. Het Engelse Love Is Thicker Than Water (2016) toont de energieke samenwerking tussen de jonge Emily Harris en de Nederlandse regisseur Ate de Jong (1953, o.a. Een vlucht regenwulpen, 1981, Het Bombardement, 2012) die tevens het scenario schreef en de film produceerde.

Belaste liefdesrelatie

De film vertelt het verhaal van de liefde tussen Arthur Davis en Vida Berliner, die als een soort moderne Romeo en Julia verwikkeld raken in de tegenstellingen tussen hun families die maar weinig met elkaar gemeen hebben. Maar die, zoals bekend, bij iedere liefdesrelatie mee aan tafel zitten. Anders dan in het drama van Shakespeare staan beide families elkaar weliswaar niet naar het leven, maar belasten ze het jonge stel met zoveel van hun eigen problematiek dat hun relatie zwaar onder druk komt te staan.

Tegenstellingen

Arthur is een makkelijk levende, opgewekte vroege twintiger die in Londen is neergestreken met de toezegging aan zijn ouders daar economie te zullen gaan studeren. Maar heimelijk koestert hij de wens toegelaten te worden aan de Royal College of Art. Zijn schetsmatige animaties scheiden in de film telkens de opeenvolgende scènes. Hij is afkomstig uit een Welsh arbeidersmilieu, en zijn vader wil het liefst dat hij in de plaatselijke staalfabriek gaat werken, net als hij zelf zijn hele leven gedaan heeft. Vida, ook begin twintig, behoort tot de zeer gegoede Joodse elite van Londen. Haar vader is een milde, liberale psychoanalyticus, haar moeder een succesvolle echtscheidingsadvocaat. Vida speelt cello en heeft zich aangemeld voor de muziekschool. De huwelijken van beide ouders zijn niet erg gelukkig, en de holocaust is niet ongemerkt aan hen voorbij gegaan.

Alles moet anders

Arthur en Vida gaan alles, zoals het hoort, heel anders doen en hebben met hun ouders niets te maken. We zien ze vanaf het begin van de film verwikkeld in een wervelende liefdesrelatie die hier en daar, ook door de ongeremde erotiek, aan Paul Verhoevens Turks fruit doet denken. Daar draagt het zeer vlotte camerawerk, van Zoran Veljkovic, zeker toe bij, nog versterkt door de snelle montage, van Antonio Rui Ribeiro, het aantrekkelijke sound design van Rob Prynne en de animatie van Nate Milton. De hele production design, van Charlotte Pearson, staat ten dienste van het verhaal en de sfeer van de film, wat geen geringe prestatie is. Ook de fijne muziek op de geluidsband, sfeerrijke songs met akoestische gitaar, sluit naadloos aan bij de stemming van de film. De dialogen zijn geweldig en werken heel natuurlijk, alsof alles spontaan op de set geïmproviseerd is.

Door drama gelouterd

Boeiend aan het knap geschreven scenario is, dat het zo levensecht toont hoe twee mensen totaal onschuldig verliefd worden en er vast van overtuigd zijn dat dit altijd zo zal blijven. Tot deze idylle ruw verstoord wordt door de werkelijkheid en de beide geliefden door het verleden worden ingehaald. De opdracht die het leven vervolgens stelt is altijd, de ontstane problemen proberen te overwinnen en hier door jezelf, en elkaar, weer terug te vinden. Dat toont de film voortreffelijk, zodat je na afloop blij en opgewekt de bioscoop verlaat.