Recensie 'Yves Saint Laurent'

Het maken van een goede biopic, een film over het leven van een bekend persoon, is een vak apart. Onlangs bleek bij Mandela weer eens waar de grootste valkuil zit: te veel gebeurtenissen in de film willen stoppen, waardoor het al snel een verzameling onsamenhangende scènes wordt zonder dramatische lijn. Die fout maakt Jalil Lespert niet met Yves Saint Laurent. Dit is er een uit het boekje.

In de beperking toont zich de meester. Lespert kiest voor een duidelijke focus op de relatie tussen Yves Saint Laurent en Pierre Bergé, zijn zakenpartner en levensgezel. Het verhaal begint in 1957, als de jonge belofte al in dienst is van het modehuis van Christian Dior en op het punt staat daar de creatieve leiding over te nemen. En we eindigen in 1976, als de drank, drugs en de vrije liefde van de Parijse jetset hun tol gaan eisen van de ontwerper. Een periode van twintig jaar kan nog steeds erg veel zijn voor 100 minuten, maar regisseur Lespert brengt samen met zijn mede-scenaristen in die tijdspanne een aantal accenten aan die filmisch uitstekend werken. Zo is er het gevecht van Bergé en Saint Laurent tegen de gevestigde orde als ze een eigen modehuis willen oprichten, of de driehoeksverhouding tussen de twee en Saint Laurents muze Victoire (gespeeld door Charlotte Le Bon). De keuze van de filmmakers om zich op dit soort episodes te concentreren levert zowel vermaak als verdieping op.

Kind in grotemensenwereld

Yves Saint Laurent wordt gespeeld door de 24-jarige Pierre Niney, die de kijker voor zich inneemt zodra hij op het scherm verschijnt. Je wordt meteen geraakt door zijn Yves als kind in een grotemensenwereld. Een bedeesde, kwetsbare man, die verloren is als hij niet kan ontwerpen. Niney draagt de film met zijn transparante, aanraakbare spel dat nergens overtrokken is maar toch laat zien dat de demonen nooit ver weg zijn voor de manisch-depressieve ontwerper. Guillaume Gallienne vormt als Pierre Bergé het perfecte tegenwicht. Zijn rustgevende aanwezigheid zit soms in slechts een blik of een knipoog.

Oorspronkelijke creaties

Modeshows zijn natuurlijk onvermijdelijk in deze film, maar ze zijn verre van plichtmatig. Niet alleen omdat voor deze opnames de oorspronkelijke creaties van Saint Laurent uit het museum gehaald zijn, door de medewerking die Pierre Bergé zelf aan de film gaf. Maar ook omdat regisseur Lespert de shows telkens gebruikt als markering van een periode in het leven van de modeontwerper, en ze daarmee een duidelijke dramatische lading geeft.

Tot slot moet een film over een Franse ontwerper er natuurlijk uitzien om door een ringetje te halen, en ook daarin stelt Yves Saint Laurent niet teleur. Deze film ademt stijl. Van elegant geklede mannen en vrouwen in een Parijse jazzclub tot een feestje op een stijlvol dakterras met uitzicht op de Arc de Triomphe. Zelfs de tijd verstrijkt hier op geraffineerde wijze. De bril wordt iets groter, het haar iets voller, het kleurenpalet iets feller. De Mondriaanjurk komt langs. En Andy Warhol. De muziek wordt psychedelischer en de zeden worden losser. En voor je het weet moet je alweer afscheid nemen van dit getormenteerde genie, met pijn in het hart.